Saga Uitgaven wacht telkens geduldig tot de Franse auteurs weer een tweeluik hebben afgewerkt om het vooreerst te kunnen bundelen in een hardcoverintegrale en het vervolgens als twee afzonderlijke softcovers te kunnen uitgeven. Momenteel ligt de derde integrale naast ons te blinken. Een echt tweeluik is het niet want de situaties in deel 5, De IJzerveren, en deel 6, Oorlogsgezicht, hebben weinig met elkaar te maken. Alleen als gevolg van een granaatinstlag in deel 5 zien we loopgravendokter Louis-Charles Bouteloup in deel 6 terug in een ziekenhuis, als patiënt deze keer. Zijn gezicht is ernstig verminkt en hij heeft het moeilijk om zijn vriendin onder ogen te zien. Met onwaarschijnlijk veel geduld wacht ze tot er een hereniging mag plaatsvinden. Dat gaat met traantjes gepaard en dat beroert je nog het meest, hoewel de wreedheid in en buiten de loopgraven, tot op het hoogste niveau toe, even bedroevend is als altijd in de smerige Eerste Wereldoorlog. Bouteloup kampt openlijk met de leiding, zijn vader incluis, en het is hard tegen hard. Daarom werd hij in het verhaal De IJzerveren overgeplaatst om in de Alsace, een streek die niet lang meer rustig blijft, Amerikaanse, toekomstige chirurgen op te leiden. Hij krijgt een zootje ongeregeld voor zich: heethoofden, het vrijkorps en roodhuiden. Het leger is er even vanaf, maar ze komen alsnog van pas als kanonnenvoer...

Sinds deel 5 staat Patrice Ordas er alleen voor als scenarist. Het verhaal is nog wel naar een idee van zijn schrijfbuddy Patrick Cothias. De overgang is nergens te merken, wat alleen maar goed nieuws betekent. De reeks blijft namelijk zijn sterktes behouden en slaagt erin de spanning op het einde van deel 6 nog wat meer op te bouwen. Ook de tekeningen van Alain Mounier blijven op peil.

In oktober verscheen in het Frans deel 7 met alweer een nieuwe locatie. Volgend jaar een nieuwe afspraak voor de volgende twee delen? Wees daar maar zeker van!