De twee bundelingen van André Franquins Robbedoes en Kwabbernoot-verhalen bevatten zijn allerlaatste en zijn allereerste bijdrages aan de reeks. De bundels 9, 10 en 11 bundelen namelijk alle kortere verhalen uit Franquins begin- en latere periode.

De achtergrondverhalen over de stopzetting en de moeizame, depressieve periode tijdens het maken van QRN op Bretzelburg zijn gekend. Je kan het allemaal nog eens op een drafje lezen op de achtergrondpagina's. Daarna herpakte hij zich voor Bravo Brothers (dat meer een Guust-verhaal is, het zal te lezen zijn in bundel 11) en Hommeles in Rommelgem, maar de beslissing om te stoppen met de reeks die hij niet zelf had bedacht en afscheid te nemen van de personages waar hij nooit echt vat op heeft gekregen was al gemaakt. Op dat moment was hij 44 jaar en had hij de helft van zijn leven Robbedoes en Kwabbernoot getekend. Zijn eigen schepping Guust bekoorde hem meer.

QRN op Bretzelburg is een van de meest geliefde afleveringen in de reeks waarin Greg een geestig verhaal presenteert over een koning in nood in het fictieve Bretzelburg die de hulp inroept van radioamateur Switch. Omdat de Marsupilami een transistorradiootje inslikte (die zijn weg vindt naar zijn neus) verstoren die signalen de noodsignalen van de koning en komt de sociaal incapabele Switch verhaal vragen bij Robbedoes. Het avontuur gaat verder in Bretzelburg waar Kwabbernoot (in pyama) overgeleverd wordt aan de martelpraktijken van dokter Kilikil. Je weet nog wel door welke scène je tenen krulden van het plaatsvervangende leed. Er deigt een oorlog met het buurland, maar die dreiging wordt net in de hand gewerkt door de dubieuze generaal Schmetterling.

In Hommeles in Rommelgem verdient een overspannen Kwabbernoot een pauze op het platteland. In het kasteel van Rommelgem treffen ze een oververmoeide en zich uit de naad werkende graaf aan. Hij staat in voor de verzorging van de kinds geworden Zwendel. Zwendelman Otto Paparapap probeert hem weer in zijn glorie te herstellen, maar hij heeft alle omstandigheden tegen, tot groot jolijt van de lezer. Dit verhaal is een dolkomisch, luchtig avontuur dat gemaakt is met de hulp van Franquins vrienden Peyo en Gos toen hij weer eens een mindere bui had.

In deel 9 staan Franquins oudste verhalen gebundeld. De invloed van tekenfilms is nog groot. Dat manifesteert zich in veel scènes die makkelijk op te delen zijn in tekenfilmsequenties waarin het vooral vooruit moet gaan, maar ook in de soepele, 'rubberen' lijnvoering waarmee Morris zich in zijn begindagen eveneens onderscheidde. Het zijn geen krachtige scenario's, maar zelfs anno nu is het enthousiasme van Franquin uit de tijd van toen aanstekelijk. Het kon alleen maar beter woden. En dat deed het ook.

Alle verhalen zijn opnieuw geletterd en gemoderniseerd en dat ziet er erg goed uit. Ook de kleuren zagen er nooit beter uit dan in deze uitgave. Er valt nog steeds iets te zeggen voor het uitbrengen van een échte integrale van Robbedoes en Kwabbernoot (liefst ook met de auteurs die voor en na Franquin publiceerden), maar in afwachting bevalt deze prachtig uitgevoerde reeks ons net zo goed.