Na het einde van de prequelspin-off De Clan van de Draak is nu ook de spin-off De Eeuw der Schimmen, die in de achttiende eeuw is gesitueerd, afgelopen. Op het eind zweert Sandor G. Weltman een dure eed die nazindert in De Zang van de Vampiers waarvan zopas ook het zestiende deel is verschenen.

In De Eeuw der Schimmen 6 zitten broer en zus Abeau en Cylinia de Roquebrune in de penarie. Abeau belandt in de pauselijke zetel van Avignon op de pijnbank om via martelingen te verklappen waar zijn zus zich bevindt. Hij vertelt hen iets op de koop toe: het bestaan van een schaduwboek over vampiers. Ondertussen gaat Cylinia op het verzoek van de Gehoornde, haar verwekker, in om zijn soortgenoten te overtuigen zijn rechtmatige positie terug te geven. Dat leidt naar een imposante scène waarin je bij haar toespraak aanzwellende muziek lijkt te horen met de boodschap dat de steriele vampiers de natuurlijke orde moeten herstellen.

Eric Corbeyran blijft de grote klasbak die hij al lang was. Zijn verhalen lezen als films met plaatjes. Hij drijft de spanning regelmatig op om dan weer valse rust te nemen. Ook die scènes barsten vaak los in apotheoses, climaxen, verrassingen en een stilte voor de storm.

Michel Suro (die ook De Clan van de Draak tekende) gedraagt zich als een Richard Guérineau die de teugels laat vieren.De tekenstijl is losser, schetsmatiger, maar het boet allerminst in aan leesbaarheid. Zijn nieuwste project is een moderne mysteriethriller over een conservator die voor nationale monumentenzorg werkt, ook weer op scenario van Corbeyran.

In De Zang van de Vampiers 16 luidt de vraag wat er met de zwangere vampiersvrouw moet gebeuren. Debrah is niet van plan om een babybvampier op de wereld te zetten. Vooral Nivek stelt zich daar vragen bij. Ondertussen wordt duidelijk dat Jenny Debrah heeft verraden. Ze informeerde Cylinia en Abeau (zie ook De Eeuw der Schimmen) over alle reilen en zeilen van de proeven die Sandor G. Weltman ondernam en die Debrah moest voortzetten. Maar broer en zus hebben ook nog een huurmoordenaar ingeschakeld die zich van de hybriden moet ontdoen. Die moordenaar, Carson, komt slechts enkele keren voor in scènes, maar hij laat een dusdanig onuitwisbare indruk na dat hij elk ander personage van het toneel speelt, ook letterlijk want op een stuitend wrede wijze maakt hij komaf met personen. Hij is als het ware te vergelijken met de door Javier Bardem vertolkte moordenaar in de film No Country for Old Men. Als de rit naar het laatste album bij dezen al is ingezet, belooft het een explosief slot te worden. Op de koop toe duikt er nog een extra fantasiewezen op dat de lezer voor de rest in het ongewisse laat.

Corbeyran overtuigt hier nogmaals in 48 pagina's waarom er niet valt te twijfelen aan zijn superioriteit als stripscenarist. Wat een vaart! Wat een dreigende spanning, die zo fantastisch uitgepuurd wordt vertaald door Richard Guérineau. De warme inkleuring met vloeiende olietinten van Dimitri Fogolin (die ook Fabio Bono's De Rode Ridder van kleurtjes voorziet) wekt telkens vertrouwen. En net daardoor werkt de impact van de opgedreven spanning zoveel beter. Hij zorgt voor de extra plus.