De gevreesde piraat Campbell piekert. Hij worstelt met de dood van de Turk, zijn oud-leermeester van wie hij alle knepen van de stiel leerde. De alleenstaande vader van Itaca en Genova merkt op dat zijn dochters hem doorhebben, dus vertelt hij hen een anekdote over de man. Op die manier is het verhaal nog niet eens begonnen wanneer scenarist-tekenaar Jose Luis Munuera overschakelt op een terugblik. De relatief jonge Campbell schept tegen zijn meester op dat hij een fregat aanviel vanuit een sloep. Zo belangrijk lijkt die flashback oorspronkelijk niet, maar de buit is dat wel: het Olmeeks kompas. Voor de Turk is het kleinood van onschatbare waarde want dit kompas zou leiden naar het eiland van San Brandamo, een paradijslijk eiland vol schatten. Terug naar het heden dan. Campbell wil alle oud-leerlingen van de Turk optrommelen om op zoek te gaan naar San Brandamo wat plots veel weg heeft van de zoektocht naar de heilige graal. Uiteindelijk krijgt Campbell genoeg volk opgetrommeld voor de queeste, maar zoals je weet: piraten blijven piraten. Onvoorspelbaarheid troef in dit deel!

In het verhaal vinden we ook veel nevenverhalen en nevenpersonages die op het eerste zicht weinig te maken hebben met het hoofdverhaal, maar die wel bijdragen tot een beter begrijpen van de onderlinge relaties tussen personages en de vorige verhalen. Voor de jongste lezertjes kan dit enkele problemen opleveren, tenzij ze de vorige drie albums al gelezen zouden hebben — wat we iedereen zeker aanraden. Toch hoeft die verknipping niet. Het zaait alleen maar verwarring. De tekenstijl en de inkleuring maken van De Campbells een stripreeks die sterk aanleunt tegen de moderne tekenfilms à la Disney. Die gekke Spanjaard (Munuera) met een licht Albert Uderzo-gehalte kan er wat van. Zo soepel, zo swingend en zo... spannend. Kijk maar naar de ongelooflijke cliffhanger op de laatste bladzijde. En of we willen weten wat er zal gebeuren!