MIELEKE MELLEKE MOL 1
Dirk Stallaert + Urbanus • Standaard Uitgeverij
38 p. (SC)
|
|
| Onderhuidse vunzigheden |
|
Het zal je misschien verwonderen, maar Mieleke Melleke Mol is onderhuids één van de vunzigste strips die we de laatste tijd lazen. Niet dat we zoveel vettigheden onder onze ogen laten passeren — toch niet in getekende vorm — maar het volgende geeft te denken...
Allereerst loopt kleuter Melleke de helft van de tijd met haar slipje hallef bloot. Melleke heeft dan weer een stijf, rechtopstaand kuifje om jandorie tegen te zeggen. Als huisdier houden ze er een gravend en ploeterend molletje op na. Het booswichtje van dienst heet Polle Poep. Sexy tante Tulp heeft naast een steeds van haarkleur wisselend kapsel de bijzondere eigenschap dat er een bloempot met een navenant aan haar kapsel gekleurde tulp uit haar aars groeit. Vieze nonkel Nest huisvest dan weer drie piepjonge vogeltjes in zijn kruin. Wat moeten we hierop verzinnen als ons jonge nichtje tijdens het voorlezen aan ons vraagt hoe die vogeltjes in zijn haar zijn geraakt?
Urbanus bewaarde de stoutste en misschien ook wel betere grapjes van Klein Suske en Wiske voor deze nieuwe kinderreeks van Dirk Stallaert. De jongste lezertjes zullen zich verkneukelen door het speelgoedje in Mellekes haar. Ze ruilt het in elke nieuwe gag van een prent of vijf-zes namelijk ongemerkt in voor een ander speeltje. Hier en daar zitten er wel meer jolige details in. Vol overgave en met zin voor aanstekelijke expressie mikt Mieleke Melleke Mol hopelijk ook eens op een groter publiek dan die paar cohortes Stallaert-dwepers. Persoonlijk zien we hier meer potentieel in dan in die andere samenwerking met Urbanus, het al te onzinnige Plankgas en Plastronneke. Stallaert zal moeten volhouden tot minstens nummer zes of zeven want pas vanaf dat nummer begint het meestal harder te lopen voor jeugdreeksen bij Standaard Uitgeverij. Vraag het maar aan de mannen achter Orphanimo!! en Klein Suske en Wiske.
Ha ja, de grap op pagina 15 is natuurlijk gestolen van Casper en Hobbes! |
|
| > DAVID STEENHUYSE — oktober 2005 |
