In de Haven van het Licht is de chaos compleet. De duistere tovenaar Kamfur heeft de demonen die hij heeft opgeroepen niet meer onder controle en de menselijke bevolking wordt opgegeten. Maar hoe vechten tegen de demonen van de elfde, de verste en meest krachtige cirkel? Heel eenvoudig: we doen een 'Froidevalleke'! Op zijn Kronieken van de Zwarte Maans tovert scenarist Christophe Arleston een nóg straffere demon tevoorschijn, eentje uit "de cirkel zonder naam". Het manoeuvre brengt hem echter van de regen in de drop want ook die demon blijkt ontembaar. Tijd voor onze helden Darko, Tara, Sleilo en Urfold om tussenbeide te komen en een einde te maken aan het rijk van Kamfur en aan de miserie in de hoofdstad.

Met het negende deel trekken Philippe Pellet en Arleston een streep onder deze reeks. Zestien jaar geleden verscheen in de destijds prachtig vormgegeven collectie Millennium van uitgeverij Blitz (een imprint van Talent) het eerste deel. Arleston werd toen nog aanzien als het nieuwe godenkind binnen het scenaristengild. Zijn heerlijk frisse kwajongensgrapjes in een luchtig avonturensfeertje sloegen zo hard aan als een trollenknots op een petaurus. Alles wat de René Goscinny van de fantasy aanraakte, veranderde in goud: Lanfeust, Trollen, Askell,... Ook in Opaal zocht Arleston dezelfde ondeugende toon op en de rake tekenstijl van Pellet zorgde voor een veelbelovende aanhef. De parallel (een oude man, twee dames, een mannelijke held en een komische dommekracht als hulpje) met Lanfeust van Troy was echter al te opzichtig en Arleston waagde zich waarschijnlijk daarom na enkele delen op een terrein dat niet het zijne was: dat van de dark fantasy. Hij ging steeds kariger om met de grappige intermezzo's met Ghorg en creëerde een opvallend grimmige stemming die ook de reeks, zowat halfweg in het verhaal, meesleurde in een dipje. Arleston herpakte zich echter in de laatste delen en rondt het verhaal nu ietwat haastig, maar toch keurig af.

De trage tekenaar Pellet (hij tekent ongeveer een album om de twee jaar) houdt doorheen de reeks een hoog niveau aan, hoewel de sombere inkleuring van de latere delen zijn werk niet altijd de eer aandoet die het verdient. Over het algemeen blijft deze reeks daarom op het niveau van pakweg De Cartografen of Excalibur. Een aangenaam tussendoortje voor wie van (meer zwartgallige) fantasy houdt, maar eerlijk: geef ons toch maar Ythaq of Ekhö.