André Benn (van wie Arcadia vzw Mick Mac Adam en Woogee uitgaf) geeft de aftrap van het jaarprogramma van de liefhebbersuitgeverij met de vertaling van Elmer en Ik. In het Frans verschenen in 1988 en 1990 twee albums en in 2004 een integrale.

Nigel Kimberley is een goochelaar met weinig succes in het vooroorlogse Berlijn in het jaar 1936. Het publiek is meer geïnteresseerd in zijn bloedmooie assistente Kate dan in zijn flauwe goocheltrucs. Hij komt op straat te staan, maar laat het idee om door te breken niet varen. Hij verandert van repertoire nadat hij in een tweedehandszaak een vreemde marionet vindt: Elmer. Als buikspreker etaleert hij een bijzonder cynische visie met platvloerse, gemene humor waarmee hij eindelijk succes hoopt te vergaren. Het valt inderdaad op. Hij vliegt aan de deur, maar dat heeft meer te maken met het feit dat hij zijn baas op de grond sloeg. Een toeschouwer heeft echter een voorstel voor hem. Hij is een impressario en nodigt hem uit om naar Londen te komen. Nigel hapt toe. Kate volgt hem, ze is namelijk zwanger. Maar er is een voorwaarde aan het verblijf verbonden. Hij moet elk contact met de buitenwereld opgeven.

We hebben Benns reeks Woogee altijd een toppertje gevonden. Voor Elmer en Ik ruilt hij het Hollywood uit de jaren 1940 in voor de music halls en het variététheater in Berlijn en Londen uit de jaren 1930. De setting komt heel geloofwaardig over. Benn kan voortreffelijk sfeer scheppen via decors en details. Maar deze keer hebben we het wat minder voor de personages. We kunnen ons moeilijk inleven in een mislukte goochelaar en buikspreker (net ons favoriete entertainment) en de manier waarop hij Kate (wier rol wel meer sympathie opwekt) behandelt. Of hij nu slaagt of niet in zijn ambitie het te maken, kon ons weinig schelen... tot de cliffhanger want het mysterie komt op de voorgrond en daar willen we het verdere verloop wel van weten. Wellicht te verwachten in 2017 want Arcadia geeft maar vier album uit per jaar en het jaar is al volgepland.