Acht jongemannen uit hetzelfde plattelandsdorpje worden tijdens de Eerste Wereldoorlog onder de wapens geroepen om mee te vechten als frontsoldaten. Dat schept een band zou je denken, maar die is ook broos. Sluimerende conflicten van het veilige thuisfront escaleren in de loopgraven. Een bedrogen echtgenoot, een jongen die verdacht veel naakten schetst van een van zijn lotgenoten en een korporaal die te horen krijgt dat hij zijn mannen een zekere dood in moet jagen omwille van een strategische aanval. "Zo nu en dan is het noodzakelijk om een pion op te offeren, als u een van uw torens of paarden wilt inzetten..." klinkt het bij de legerleiding. Weigeren is geen optie want dan wacht hem de krijgsraad en komt er gewoon iemand die in zijn plaats het plan ten uitvoer brengt. Hij besluit de mogelijke uitkomst van de aanval te verzwijgen. Thuis is er ook van alles gaande. Het meest aangrijpende gebeurt bij Rose. Hoewel ze haar baby verloor, doet ze alsof het er nog steeds is. De andere vrouwen in het dorp maken zich ongerust.

Bovenstaande situaties zijn de meest uitgesproken gebeurtenissen. Daarbovenop zijn er nog andere oorzaken en gevolgen, aanleidingen en resultaten, verrassende wendingen en heel wat tragedie en drama. En dan zijn er ook nog de Duitsers. Boven dat alles overheerst de kameraderie, ondanks de harde omstandigheden... of misschien net dankzij de wreedheid van hun huidige bestaan.

Drie albums ver en 14-18 mag zich nu al scharen bij het beste van wat er de voorbije decennia over de Eerste Wereldoorlog is verschenen. Het op alle pagina's boeiende verhaal van Eric Corbeyran is maar zo goed als het werk van die twee andere pionnen: tekenaar Étienne Le Roux en decortekenaar Loïc Chevallier. De samenwerking levert een must have op voor wie een boontje heeft voor oorlogssstrips, zelfs voor geschiedenisstrips in het algemeen.