Oscar Martín tekende dik twintig jaar lang strips van Tom & Jerry die zo'n beetje overal in Europa en de Verenigde Staten zijn gepubliceerd en hem in 2002 een Lifetime Achievement Award opleverde van Warner. Daarnaast werkte hij ook voor Disney en sinds kort tekent hij naar de game Angry Birds nieuwe stripverhalen. Zoals we in het stripmilieu nu al vaak hebben gezien: tekenaars met zo'n tekenfilmachtergrond maken steengoede stripreeksen. Met Solo is dat niet anders.

De wrede toon is uiteraard tegengesteld aan wat Martín doorgaans tekent voor een jeugdig publiek. Ondanks de vele scènes waarin de vermenselijkte rat Solo gemuteerde dieren in de pan hakt, zelfs verorbert, en strijd levert met een bont allegaartje tegenstanders (van piraten tot monsters en kannibalen) of de gevolgen van andermans wreedheid moet aanzien, dringt Solo's geworstel met zichzelf en de liefde voor Lyra zich nadrukkelijk op. Ten goede. Lyra wordt herenigd met Grande met wie ze opgroeide. Solo duldt de nieuweling amper onder zijn dak. Jaloezie is hem niet vreemd, hij reageert zelfs als een kind en gaat ervandoor na een confrontatie. Hij komt eindelijk weer bij zijn familie die hij in deel 1 verliet. Maar er is ondertussen veel gebeurd.

Over het slot dat Oscar Martín ons voorschotelt, vertellen we beter niets. Dan zouden we zelf opgejaagd wild worden. Maar we zijn er zeker van dat het je geen ontgoocheling zal opleveren. Deze hele trilogie doet hopen dat de auteur alweer op een volgend persoonlijk project broedt.