FROMMELTJE EN VIOLA
De Vier Seizoenen - integraal
Bernard Yslaire • Saga Uitgaven
252 p. (HC)
|
|
| Echte liefde is nooit banaal |
|
De zon schijnt over het betonrot van de stad. Twee zielsverwanten staan klaar om het hoogste flatgebouw van de stad te beklimmen. Boven zullen ze vrij zijn. Een vergane reclame voor Mont Blanc-ijs prijkt op de kille noordzijde van het grijze complex. Eindelijk zullen ze de wereld voor zich alleen hebben. Eindelijk zullen ze elkaar niet meer stiekem moeten ontmoeten. Eindelijk gaan hun ouders geen stomme vragen meer stellen. Want zij zijn zestien jaar en voor elkaar gemaakt. Hij is ros en te dik. Zij is knap en dromerig. Beiden dolverliefd, wanhopig romantisch maar vooral allebei enorm verlegen.
In onze dromen is Frommeltje en Viola het mooiste liefdesverhaal ooit op papier toevertrouwd. Frommeltje, de ultieme fysieke antiheld die gaat lopen met het mooiste meisje van de stad. Zelfs in de meest kleffe stationsroman gedrukt in vijftig tinten grijs, lukt dit niet. Hier wel. En het kan. Het mag. Het moet. Want echte liefde is nooit banaal. Vaak grappig, soms triest, maar nooit gewoon. Frommeltje en Viola is universeel 'melankomisch'. Dit heeft alles te maken met de ongelofelijk knappe dialogen die vijfendertig jaar na datum nog staan als een huis. Vreemd genoeg vereenzelvigen we ons vandaag enorm met de gesprekken die de vaders proberen te voeren met hun zotte tieners. Daar zijn we niet goed van. Wij die dachten dat we eeuwig jong waren... maar aan de andere kant geeft net dit pijnlijke inzicht een extra dimensie aan deze cultklassieker. Cult? Inderdaad. Dit is een strip die pas langzaam zijn diehard fanbase heeft verworven. Een moeilijk poëtisch derde deel kelderde immers elke commerciële doorbraak. Ook vandaag is De IJskoningin vooral een grafisch hoogtepunt. Het beruchte vierde deel was voor de doorsnee romanticus wel de kers op de taart. Beter zou hun liefde niet worden. Helaas werd dit album, door een ruzie met de toenmalige hoofdredacteur van de Franse versie van het weekblad Robbedoes waar Bernard Hislaire te veel partij trok voor de onnoembare rebellen Yann en Conrad, nooit vertaald in het Nederlands. Ondanks plannen voor een vijfde deel, trok de Brusselaar alsnog de stekker uit de reeks. Hij was toen meer dan ooit klaar om echt in zee te gaan met scenarist Yann aka Balac. Het passionele, realistischere Samber zag al snel het levenslicht. Hislaire werd Yslaire werd god, en de rest is stripgeschiedenis.
Grafisch heeft Frommeltje en Viola na al die jaren minder goed de tand des tijds doorstaan. Anno nu hebben de eerste delen hun momenten en iconische beelden. Het derde deel rijgt wel de mooie plaatjes aan elkaar, maar het is pas in het vierde deel dat je merkt dat Hislaire een perfectionist is. Net zoals Hanco Kolk zoekt hij de ultieme lijn op. Schaduwen en grijstinten zijn minutieus uitgeknipte rasters. Knap.
Met het verschijnen van deze integrale boordevol extra's, wordt een belangrijke blinde vlek in onze stripgeschiedenis ingevuld. Eindelijk. En pas nu kunnen we echt volmondig beweren dat Frommeltje en Viola het mooiste liefdesverhaal is ooit op papier toevertrouwd. |
|
| > WOUTER PORTEMAN — december 2015 |
