In dit kleinood, dat hopelijk niet onopgemerkt blijft, staan acht kortverhalen opgenomen met evenveel vrouwen in de hoofdrol. Hun namen Fatima, Sasha, Mercedes, Asunción, Lupe, Ghalia, Alma en Nawal geven al aan dat ze niet van hier komen. Toch verblijven de meesten hier (de Westerse wereld) al geruime tijd. Sommige zijn ook perfect geïntegreerd... maar nooit echt. Ze blijven 'anders' met de bijkomende pech dat ze vrouw zijn. Dat ene succesgeval van een oogspecialist is een uitzondering. Zij heeft geluk gehad, net als haar nieuwste patiënt, een doorgeslagen racist die aan zijn ogen is verwond en tevoren nog aan de politie ontsnapte nadat hij een zwart jongetje molesteerde. Hij weet nog niet dat zijn zicht is gered door een zwarte vrouw. Ook Sasha lijkt het gemaakt te hebben. Ze belt naar haar moeder op een jacht. Het gaat haar voor de wind. Sasha is een prostituée. Elders beleeft Alma met haar vriendin een zalig moment. Beide houden er een lesbische relatie op na. De ene bedriegt haar man. Je zou er niet om malen tot beide vrouwen hun hoofddoeken ombinden. Dubbel taboe. Het verschrikkelijkst vonden we het verhaal van Lupe, een perfecte huishoudster in een Noord-Amerikaans gezin. Wanneer ze wordt opgebeld door haar zus met de melding dat hun vader is verongelukt, moet de moeder des huizes eventjes met haar samenzitten. Het troostende gesprek komt erop neer dat Lupe het land beter niet verlaat om naar haar familie te gaan. Lupe is een illegaal en dat "kan een hoop problemen geven!"

Acht namen, acht gezichten die op acht levens worden geplakt. Neem daar het serene nawoord van de Spaanse auteur Xosé Tomás bij en je kan dit niet anders beschouwen dan als een revelatie. De auteur geeft een klein beetje meer inzicht over drijfveren, moeilijkheden, onoverkomelijke hindernissen en eeuwige tegenstand met het beginpunt van mensen die worstelen om te blijven wie ze zijn, "tegen het tij van onbegrip en intolerantie, van onbewustheid over 'de ander' en de onbewustheid dat we allemaal 'anderen' zijn".

Qua tekenstijl lijkt Tomás het werk van zijn landgenoot Miguelanxo Prado hoog in te schatten en die na te volgen. Maar bovenal is dit een brandend actueel album dat alleen al omwille van de menselijkheid hopelijk ooit volkomen gedateerd raakt.