ROSA 1 De Weddenschap
François Dermaut + Bernard Ollivier • Glénat 56 p. (HC)
|
|
IJzersterke Magasin Général op naturalistische wijze |
|
Canada tijdens het interbellum. De lotgevallen van een kruidenierswinkeltje in een onnoemelijk klein dorpje bleken interessant genoeg om de lezers, aan een tempo van één album per jaar, negen albums lang te charmeren. Ook al gebeurde er ogenschijnlijk doorgaans niet erg veel in Magasin Général, het reilen en zeilen van het leven in een zowat slapend gehuchtje had iets herkenbaar, iets ontwapenend eerlijk, waarin we ons met graagte verdiepten.
Zo ook met deel 1 van Rosa. Het is een Magasin Général, maar dan zonder dat frisse lentegevoel, eerder een herfst die bij momenten naar winter neigt. Het is een haast naturalistisch portret. Eentje waarin zelden iemand vraagt hoe 't met Rosa zou zijn, of met Jacoba for that matter, omdat ieder zijn eigen besognes heeft. Rosa's echtgenoot bijvoorbeeld, eens bruut en autoritair, is zwaar ziek en hulpbehoevend. Net wanneer een behandeling te duur lijkt, komen Rosa's cafébezoekers, na een ruzie en flink wat grootspraak, tot een bizarre weddenschap van het promiscue soort. Niet goed wetend of het nu haar redding of ondergang zal zijn, werpt Rosa zich op als 'jury' in de weddenschap.
Net voor je als lezer zou kunnen vrezen dat een fait divers en goedkope, luchtige, toespelingen het onderwerp van dit album zouden worden, slaat de sfeer om en blijkt het in feite een geslaagde diepmenselijke karakterschets waarin ieder zijn reden heeft om deel te nemen aan de weddenschap en waarin roddelen en opportunisme des mensen blijkt te zijn.
In zijn knappe, aangrijpende voorwoord uit François Dermaut zijn dankbaarheid aan schrijver Bernard Ollivier, wiens roman hij hier mocht verstrippen, en verhaalt hij hoe dit project hem door zijn ziekte leidde. Deze dankbaarheid voor dit project is tot in de kleinste details zichtbaar. Het scenario is doordacht. Grafisch levert Dermaut hier zijn beste werk af, met doorleefde portretteringen en een inkleuring met zoveel grijstinten dat het aan Hermanns betere werk doet denken.
Na een sterk einde laat het tweede deel het beste hopen. Zal (ook) het slotdeel in de toplijstjes terechtkomen? |
|
> DIEDERIK VAN DE VELDE — september 2015 |