Ondanks onze hoge verwachtingen na de lezing van het vorige album (De Dodendans) wordt er niet gestart met een woest dansmoment. Integendeel, Merlijn verdwijnt uit beeld en Johan blijft alleen achter. Melinda heeft immers zijn interesse gewekt en pottenkijkers zijn niet gewenst! Alras komt de Rode Ridder in confrontatie met de lokale potentaat, graaf Lagriffe, wanneer hij, zoals het een ridder van de tafelronde (sic) betaamt, het opneemt voor de gevangenen Guido en Gianni. Johan komt te weten dat de graaf er in naam van de inquisitie tegen de Katharen van profiteert om onschuldigen te beroven en daarna op de brandstapel of aan de galg te brengen. Tijdens zijn poging om Guido en Gianni te bevrijden ontmoet hij oude bekenden die een klauw (een artefact in het bezit van de graaf) in hun bezit willen krijgen. Om hun doelstellingen te bereiken (Guido en Gianni hun goud, de drie Furiën hun klauw en Johan de bevrijding van de gevangenen) worden soldeniers, hoge muren en gevangenissen getrotseerd. Gelukkig blijkt Johan een meester in vermommingen te zijn en helpt Melinda waar ze kan.

Claus D. Scholz wordt een meester in het verzinnen van titels die nauwelijks aan bod komen in het verhaal. De bewuste klauw komt met moeite in het stuk voor, maar is wel een essentieel onderdeel van een zeer verleidelijke cover. Ingenieuze marketing, indeed! Is dit erg? Niet echt. Het verhaal heeft weinig om het lijf, maar bevat voldoende grappige en spannende momenten in een middeleeuws decor. Wel benieuwd hoe Jommeke het zou aangepakt hebben mocht Gobelijn hem naar het verleden sturen.