Sommige strips verdienen een betere, veel betere recensent dan ondergetekende. Want er zijn zo van die dagen dat de inspiratie maar niet wil komen. En net nu bonst de deadline op de deur en zijn de alternatieven niet van de minste. Kinderen die smeken of je mee wil gamen, een meeting die voorbereid moet worden, de lokroep van een toekomstige nederlaag van een bende pottenstampers in de Champions League, de vuilnisbakken die buitengezet willen worden en een echtgenote die haar onweerstaanbare zelve is. We zeggen maar wat.

Nochtans is deze strip elke morzel aandacht waard. Meer nog, het is een verdomd goede strip. En oh ja, wat waren we blij dat we hem mochten bespreken. "Maak er iets schitterends van", riep de hoofdredacteur ons nog na. "Natuurlijk", kaatsten we nog terug. Maar het komt niet.

Het ligt niet aan het verhaal. Zeker niet, want dit is om te likkebaarden. Terwijl koning Filips II hoog politiek spel speelt met Richard Leeuwenhart, Jan zonder Land en andere Eleonora's van Aquitanië laat hij de controle van Parijs over aan zijn rechterhand, de Trieste Heer. Geen vrolijk heerschap, keihard, onverdroten en overal zijn mannetjes gebruikend tot in de diepste krochten van de hoofdstad. Hij heeft één zwakke plek en dat is zijn dochter. Maar een buitenlandse handelaar randde haar aan. Woest speurt hij de man op, vermoordt hem en terloops ook wat boeven die de kerel moesten beschermen. Brigands die eigenlijk onder zijn bescherming stonden. Case closed, denk je dan. Maar toen de koning van de lynchpartij hoorde, was het paleis te klein. Hij eiste het hoofd van de daders!

Eerlijk, we hebben scenarist Vincent Brugeas (Block 109) nog nooit zo bevlogen geweten. De Fransman zal nooit de grootste dialogenschrijver worden, maar zijn karakters, plot en verhaalopbouw bekoren ons hier helemaal.

Een nog grotere meevaller zijn de tekeningen van Ronan Toulhoat. Zijn onderschatte Block 109 had zo zijn grafische momenten, maar dit is echt zijn ding. Flitsend camerawerk, duidelijke koppen en vooral een hels ritme. Het kleurenpalet is even duister als vurig. Een intrigerend spel van schaduw en licht dat de gehavende smoelen diepte geeft.

Oké, we stoppen ermee. Bovenstaande zinnen bulken gewoon van de clichés. Ze overtuigen misschien een verdwaalde ziel om in januari de budgetvriendelijkere softcoverversie te kopen, maar niet deze deftige hardcover... Sorry, beste striphandelaar, het lukt niet vanavond. Het zij nu zo. Deze recensie zuigt. Maar de strip blaast je omver.