DEATH NOTE 1-2
1. Verveling - 2. Confluentie


Takeshi Obata + Tsugumi Ohba • Kana (Dark Kana)
200 p. (SC)
Machtig boekje

Light Yagami, een briljante student, verveelt zich stierlijk. Zo bemerkt hij op een dag vanuit de klas een boek op straat. Na de les besluit hij het wat beter te gaan bekijken. De intrigerende titel van het boek is "Death Note". Na het lezen van de bijhorende handleiding denkt Light dat het om een grap gaat. Zeg nu zelf, met de volgende zin als eerste regel: "Iedere persoon van wie de naam hierin geschreven wordt, sterft". Light besluit een test uit te voeren, met succes! De wereld zal toch niet malen om een crimineel meer of minder zeker? Bijgestaan door doodsengel Ryuk, op aarde neergedaald om zich hier meer te kunnen amuseren en enkel voor de eigenaar van de Death Note zichtbaar, ontdekt Light meer en meer eigenschappen van het machtige schrijfboekje. Vanuit zijn rechtvaardigheidsgevoel beslist Light de wereld te ontdoen van niet één, niet twee, maar wel honderden criminelen. Een nieuwe superheld zou je zeggen... Maar niet voor de Japanse politie. Voor hen gaat het om pure, koelbloedige moord. Kosten noch moeite worden gespaard en zelfs de geheimzinnige überdetectieve L wordt ingeschakeld om Kira (zoals Light zich laat noemen) op te sporen. Een en ander dreigt danig te ontsporen. Welkom in een verhaal vol kat-en-muisspelletjes, bedrog en spannende intriges...

Scenarist Tsugumi Ohba tovert in zijn debuut een verhaal uit zijn hoed dat haast te gek is voor woorden. Zijn hoofdpersonage ondervindt al snel dat het de bittere realiteit is, zo ook de lezer van deze nieuwe mangareeks. De ene intrige volgt de andere op. Hoe lang houdt Light dit nog vol? Ook de andere belangrijke personages zoals L, zijn rechterhand Watari, de politiechef (toevallig de vader van Light) en anderen drukken hun stempel op het verhaal. Ze maken het geheel gecompliceerder en vooral meer en meer onvoorspelbaar. Na deel 2 blijft de lezer nagelbijtend achter, haast smekend voor een vervroegde release van deel 3 die er pas in augustus komt.

Het tekenwerk van deze manga is erg stereotiep voor realistische manga. Vergelijk het met Monster en 20th Century Boys, allebei van Naoki Urasawa. Erg degelijk dus. Hoewel de bladindeling ook typisch manga is, ontbreekt het in de tekeningen van Takeshi Obata aan overdrukke actiescènes. Misschien is dit net een punt dat mangahaters over de streep kan trekken. Het staat buiten kijf dat Japanse mangaverhalen niet onderdoen voor Europese of Amerikaanse succesreeksen, maar Death Note combineert dit ook nog eens met zeer toegankelijk en geloofwaardig tekenwerk. Oké, Ryuk, de punk-angel-of-death is dan de vreemde eend in de bijt. Maar hem tolereren we, hij zorgt voor de komische noot.

Het Japanse mangamagazine Shonen Jump is de kribbe van talloze kwaliteitsvolle manga's. In het thuisland halen de voorgepubliceerde verhalen in een latere stripvorm vaak een miljoenenoplage. Death Note gaf daarbovenop aanleiding tot een animatiereeks en twee special effects-films waarvan al minstens één film naar Hollywood wordt overgeheveld. Want ja, ook in de Verenigde Staten is deze manga populair, evenals in Frankrijk, Duitsland, Spanje en Italië. Vlaamse en Nederlandse keikoppen mogen hun oogkleppen voor alles wat manga is nu eens beginnen opzijzetten om kennis te maken met in de eerste plaats een verbluffende thriller. Laat hen gerust beginnen met Death Note.

> JACKY CORNELIS — juni 2007