PEDRO DE NEUSBEER 3


Michel Gaudelette • Dupuis
48 p. (SC)
Beestige satire

Vijf jaar hebben we moeten wachten op een nieuw album van Pedro De Neusbeer. Oké, dat is nog niet zo lang als op die andere zoo-strip, weliswaar van een ander kaliber, maar toch, we hebben ze gemist, onze klaverjassende dierentuinbewoners.

Wat opvalt is dat de naam van Manu Larcenet niet meer op de cover staat. Toch schreef hij het scenario van de eerste twee verhaaltjes. Maar voor de rest stond Michel Gaudelette er alleen voor. Echter geen paniek, hij kwijt zich prima van de taak, zodat dit derde album weer een plezante strip is bol van cynische humor en kleurrijke figuren. Vooral het voortdurende gebekvecht tussen Humphrey de pinguïn en Ernest de zee-egel is weer heerlijk. En als je de knappe, energieke tekenstijl van Gaudelette bekijkt, is het jammer dat de man niet wat productiever is.

Verkijk je niet op de ogenschijnlijk simpele verhalen. Pedro De Neusbeer gaat actuele thema's als milieuvervuiling, immigratie en overbevolking niet uit de weg. Bovendien kunnen politici heel wat van deze reeks leren. Want de dierentuin, waarin zovele verschillende diersoorten noodgedwongen met elkaar opgescheept zitten, kan je beschouwen als een metafoor voor onze maatschappij. Hoe divers ook de afkomst, de opvattingen en de culturele achtergrond van de personages, ondanks de onvermijdelijke conflicten slagen ze erin om samen te leven, en als het moet aan hetzelfde zeel te trekken. Dus een tip voor de formateur: neem volgende keer een boek speelkaarten mee naar de zoveelste besprekingen.

> JEROEN FRANçOIS — november 2007