Hrmf, het lijkt wel alsof Stephen Desberg dezelfde "droompaddenstoelen" (zie pagina 8) als Jean Dufaux gegeten heeft om met deze middeleeuwse fantasystrip een hoger niveau te willen bereiken. Uiteindelijk gaat H.ELL plat op de bek door een teveel aan bij de haren gesleurde elementen. Nog steeds op pagina 8: "Ik bied je een reis aan. In mij. En in jou! De liefde bedrijven gaat niet om het beminnen van een vrouw. Het is een queeste. Een verovering! Maar pas op. Ook ik heb het recht om te spelen... En te winnen. Kom... Zo weet de hele wereld dat je bent ingewijd... en dat je hebt gepaard met een beest!" Eerlijk gezegd ontgaat het ons nog steeds waarom quaestor Harmond Ellmander, een in ongenade gevallen ridder die nu voor gerechtigheid zorgt in de achterbuurten, zijn pik achterna loopt en zonodig met 'multiformen' (of toch die ene) wil paren. Die multiformen kunnen zich omtoveren in andere gedaanten: een bloedmooie vrouw die als hoer fungeert, een beest, desnoods in de andere sekse. Ondertussen moet er ook nog een moordonderzoek gevoerd worden. Heeft Harmond nog wel de touwtjes in handen? Wat gebeurt er eigenlijk allemaal?

Toegegeven, van het verhaal krijgen we eventjes geen hoogte meer. Op het einde landt het weer op zijn pootjes omdat er uitzicht is op een bijkomende, kordate intrige. Maar tegen dan hebben we wel veel rare dingen beleefd. H.ELL had de tekenkunsten van Bernard Vrancken, voornamelijk bekend van het onderkoelde I.R.$., in de verf moeten zetten. Nu leest het vooral als een krakkemikkig vehikel zolang Vrancken maar een grimmige, middeleeuwse sfeer, verleidelijke vrouwen en eentonig, nors kijkende mannenfiguren kan tekenen. We hadden hier meer ven verwacht. Hopelijk gaat deel 3 niet nog platter op de bek, maar krijgen we zelf op onze smoel wanneer we op alle gebied tegengesproken worden.