We hebben het geteld: dertien keer is er in dit album sprake van bloedvergieten. Het feit dat we tot een telling overgingen, kwam wel degelijk omdat we ons tijdens het lezen dikwijls afvroegen of dit inderdaad niet te veel van het goede is. We worden precies oud... En we hebben het dan nog nagelaten om het aantal blote borsten te tellen. Die leken ons minder te storen. Nu ja, storen... Voor de trailer van deze strip schakelde YouTube de mogelijkheid uit om erbij te adverteren omwille van het gewelddadige karakter. Ineens een extra nieuwswaarde voor Standaard Uitgeverij die er het hoofdonderwerp van een persbericht van maakte. Daarmee dreigt de geweldfactor de rest te overvleugelen. Want maakten we ons in het vorige deel nog zorgen dat het verhaal gerokken wordt, dan is dat met deel 5, Wiske, allerminst het geval.

Wiske vormt nu een duo met Jérusalem die op haar eentje het quotum 'kunnen we er niet nog wat meer geweld in steken?' gevoelig opkrikt. Van alle figuren die in Amoras anno 2047 een veelbesproken avontuur beleven, vinden we het parcours van Wiske nog altijd het interessantst. In dit verhaal verliest ze nog wat meer haar onschuld (die kus is op ons netvlies gegrift), twijfelt ze tussen verdriet en waarden enerzijds en het nemen van wraak anderzijds. Ze neemt dan toch een wapen in de hand, ze gordt een riem met handgranaten om en ze ontpopt zich als een mini-Rambo die het op Krimson heeft gemunt. Van haar oorspronkelijke karakter behouden Marc Legendre en Charel Cambré nog wel haar goede inborst, haar koppigheid, vastberadenheid en haar manie om op alles commentaar te leveren. Zo biedt ze Jérusalem toch wat weerwerk, ook al krijgen al die karakteristieken een knauw. Ondertussen valt Lambik in 'handen' van kannibalen, wordt Jerom door het hoofd geschoten, achterhaalt Suske de ware relatie tussen Krimson en butler Achiel en proberen professor Barabas en tante Sidonia de oude Teletijdmachine weer in werking te krijgen. En hé, daar is plots Theofiel Boemerang die het nog steeds heeft over kleine percentjes en rijke ventjes. Sommige zaken veranderen nooit.

Amoras, en in het bijzonder het album Wiske, is dus niet voor doetjes. Die aanpak probeerde men ook uit met J.Rom - Force of Gold. Maar hoe slecht we die Jerom-productie vinden, zo geweldig (in de complimenteuze betekenis van het woord) vinden we Amoras. Het verhaal komt in een vijfde versnelling terwijl de tekeningen van een nog hogere maturiteit getuigen. Bekijk die regenscène op de platen 8 en 9 of de vele actiescènes met een grote impact die elkaar opvolgen naarmate het einde van dit verhaal vordert. Dit is geen anoniem studiowerk, dit is een perfect op elkaar ingespeelde samenwerking van een auteursduo dat je uit louter commerciële overwegingen nooit bij elkaar zou kunnen brengen. De grootste zonde blijft daarom de afwezigheid van de namen van Cambré en Legendre op de covers van deze reeks. De naam Willy Vandersteen als verkoopsargument op een cover is al lang achterhaald, tenzij er andere belangen mee zijn gemoeid. In november verschijnt met deel 6, Barabas, het allerlaatste deel. In december wordt een integrale editie verwacht. Op die integrale verlangen we de namen van de auteurs prominent op de cover. Op zijn minst uit respect voor wat Amoras voor de uitgeverij en zelfs voor de algemene boeken- en stripverkoop in Vlaanderen heeft betekend. Grote percentjes, dankbare ventjes.