OVER DE GRENZEN VAN DE TIJD... Integraal
Olivier Pont + Georges Abolin/Olivier Pont • Dargaud 212 p. (HC)
|
|
Tijdloos tweeluik |
|
In november 2005 verscheen de integrale editie van Over de Grenzen van de Tijd... met een extra katern vol schetsen, voor- en coverstudies en wat losse krabbels. In 2004 kozen de deelnemende lezers van De Stripspeciaal-Zaak het eerder verschenen tweeluik in softcover tot beste strip van 2004. Hieronder hernemen we twee eerder verschenen besprekingen.
(bij deel 1)
William is tien als hij met zijn ouders verhuist van het grauwe Londen naar het Italiaanse Barellito. Daar, aan het begin van de twintigste eeuw, in dat kleine vissersdorpje is de industriële revolutie nog veraf. Niet te verwonderen dat de komst van de Engelsen en hun moderne ideeën voor onderhuidse spanningen zorgt in de dorpsgemeenschap. Maar dat kan de kleine William geen moer schelen. Voor hem gaat een totaal nieuwe wereld open. Een wereld van zon, vrijheid en vooral nieuwe vrienden. Paolo, Nino en de bizarre Lisa.
Vier kinderen, enkel verbonden door de ontwapenende glimlach van Lisa en het feit dat ze op dezelfde dag geboren zijn. Enkel als ze er 's nachts op uit trekken om vreemde kruiden te roken, komt er enig avontuur in hun bestaan. In hun roes beleven ze immers steevast dezelfde vreemde hallucinaties. En zo kabbelt de zomer ongemerkt voorbij.
Jeugdvrienden Olivier Pont en Georges Abolin verrassen ons met een harmonisch verhaal over sociaal realisme en ontluikende romantiek. Ze nemen de tijd om je bijvoorbeeld te laten genieten van een lieveheersbeestje dat een grassprietje opkruipt. 98 rimpeloze pagina’s over zon, zee en rust, nu en dan onderbroken door een sudderende en later uitbarstende expliciete dreiging die eindigt in een verrassende storm. Olivier Pont koos voor dit alom bejubelde album een dynamische warme stijl, ergens tussen Tota’s Aquablue en Wendlings De Lichten van de Amalou in.
Het pakkende verhaal doet je herhaaldelijk denken aan de geslaagde verfilming van Jean de Florette. En net zoals in die Provencaalse roman van Pagnol, komt er ook hier een tweede deel (zoals Manon des Sources) met de hoofdfiguren op volwassen leeftijd.
(bij deel 2)
De scheldwoorden stonden in promotie, maar die hebben we zoals gewoonlijk laten staan. Voor deze bespreking hadden we een blikje superlatieven nodig. Die zijn iets duurder, maar gaan langer mee. Behalve bij strips als Over de Grenzen van de Tijd… die aan één zo’n blikje lang niet genoeg hebben...
Twee onbekende auteurs, jeugdvrienden Olivier Pont en Georges Abolin, zijn dé revelatie van dit stripjaar. Out of the blue verscheen begin 2004 het eerste deel van Over de Grenzen van de Tijd… waarin we kennismaakten met de kleine William. Hij verhuist in 1906 met zijn familie vanuit Londen naar een klein, Italiaans vissersdorpje. Zijn vader wil geld verdienen door met een stoomschip diep in zee vis te vangen. De plaatselijke bevolking staat echter vijandig tegenover de nieuwkomers. Zij vrezen als kleine vissers uit de boot te vallen. Maar die aardse beslommeringen zijn niet aan William besteed. Al snel maakt hij kennis met Lisa, Paolo en Nino. Zij worden onafscheidelijk.
Maar is het toeval dat zij elkaar in dat dorpje ontmoeten? En wat is het geheim van het vreemde voorwerp waarmee Lisa rondzeult? Op het antwoord hebben we niet lang hoeven te wachten, want begin septembe 2004 verscheen al het tweede, afsluitende deel. Twintig jaar later ontmoet het viertal elkaar opnieuw. In het verre Costa Rica komen ze het geheim achter Lisa’s voorwerp te weten.
Over de Grenzen van de Tijd… is twee keer 98 bladzijden lang puur genieten. De sfeer die de sobere, maar schitterende covers uitstralen, vind je ook in de binnenbladzijden terug. Pont en Abolin nemen rustig de tijd om hun verhaal te vertellen, haast op het gezapige ritme van het leven in een gemiddeld Zuid-Italiaans vissersdorpje. Over de Grenzen van de Tijd… is een poëtische strip met ruimte voor humor, drama en mysterie. De auteurs behandelen, naast het eigenlijke verhaal op een ongedwongen manier verschillende thema’s: vriendschap en liefde, racisme, het onbekommerde leven van kinderen...
Dit alles lardeert Olivier Pont met schitterende tekeningen. De manier waarop hij bijvoorbeeld het Costaricaanse oerwoud in beeld brengt, doet ons bij momenten denken aan Loisel, niet in het minst door de prachtige inkleuring van Jean-Jacques Chagnaud. Over de Grenzen van de Tijd… heeft zijn plaatsje hoog in de eindejaarslijstjes verdiend. De verkoopscijfers bevestigen dit: het eerste deel was al snel aan een herdruk toe. Hopelijk kunnen Abolin en Pont hun prestatie in de toekomst bevestigen. |
|
> WOUTER PORTEMAN / JEROEN FRANçOIS — november 2005 |