OVER DE GRENZEN VAN DE TIJD... integraal (2015)
Olivier Pont + Georges Abolin/Olivier Pont • Dargaud 208 p. (HC)
|
|
Het weerzien van oude vrienden |
|
Vier kinderen leren elkaar kennen in een Zuid-Italiaans vissersdorpje anno 1906. De tere William wordt uit het grimmige mistige London in een wereld vol zon, zee en rust geworpen. Eerst lijkt het leven idyllisch, feeëriek en betoverend. Al gauw verschijnen er barsten, niet in het minst omdat de vader van William weinig op heeft met de manier van leven die de vissers al eeuwen aanhouden en zowaar een stoomboot in huis haalt om te vissen! En toch... toch blijft de schoonheid van het landschap en de bijzondere vriendschap de boventoon voeren in het eerste deel. De vier vrienden delen niet enkel hetzelfde dorp, en dezelfde verjaardag. Ze vormen ook een mystiek verbond, dat ze wel aanvoelen, maar niet onder woorden kunnen brengen. Soms lijkt het alsof de tijd even door haar gewaden laat kijken en hen een verwarrende blik op het verleden gunt, alsof de kinderen eerdere levens met elkaar gedeeld hebben.
Aan het einde van het eerste deel wordt onze groep vrienden brutaal uit elkaar geslagen. Lisa vlucht weg, naar Amerika, en laat het groepje versplinterd en leiderloos achter. Tegen dan staat je als lezer het huilen nader dan het lachen, want het voelt dan al aan alsof het je eigen vrienden zijn en de voeten die het zand op bergwegeltjes ritmisch deden opstuiven de jouwe waren.Twintig jaar later worden de drie jongens plots herenigd in Istanboel. William is een schrijver geworden, Paolo een visser en Nino een mollige handelaar. Lisa heeft een miskraam gehad en is door haar tien jaar jongere minnaar Thomas, een kunstenaar, in de steek gelaten. Lisa wil Thomas achterna, naar Costa Rica, en rekent op haar zielsverwanten om haar met haar grote liefde te herenigen.De tijd zal echter nog enkele hartverscheurende verrassingen voor hen allen in petto hebben.
Over de Grenzen van de Tijd... was toen het uitkwam in 2004 al een klein meesterwerk. Nu, een slordige tien jaar later kunnen we alvast zeggen dat het tweeluik moeiteloos een decennium heeft overbrugd als een tijdloos document. Het boek zal, net zoals de vier vrienden, steeds opnieuw in onze handen belanden, en we zullen het telkens opnieuw liefhebben. Dat zal ons grote geluk zijn en onze verdoemenis. Keer op keer. |
|
> WIM DE TROYER — mei 2015 |