Wat maakt een mysterie zo aantrekkelijk in verhalen, films, boeken, strips? Wat doet ons meer willen weten, doet ons verder kijken en lezen? Al gaan de spanning en het vraagteken crescendo. Wat boeit ons in onbegrijpelijke vragen, onopgeloste kwesties of onverklaarbare verschijnselen? Is het ons verlangen naar zekerheid, naar een bevredigende afronding, naar closure? De ontknoping, de verklaring, de oplossing die de doorstane spanning de moeite waard maakt. De illusie dat (in)spanning tot bevrediging leidt, de geruststelling dat er Antwoorden zijn.

In deel 5 van Namibia, zelf de tweede serie in de avonturen van de Britse agente Kathy Austin, krijgen we antwoorden, of worden ze tenminste duidelijker. "Het ziet er slecht uit voor onze planeet", zoals Kathy's Russische collega Vladimir scherp opmerkt wanneer de twee een ondergrondse en buitenaardse basis zijn binnengedrongen, uitgerust met the works: wetenschappelijke en onbemande hightech, een legertje klonen, massavernietigingswapens,... De rest van het album is gewijd aan de ontsnapping van de agenten uit de basis van de menselijke aliens en hun terugkeer met een fors bommenarsenaal, de mensheid cadeau gedaan door een bevriende buitenaardse mogendheid. Actie dus, een beetje affectie tussen Vladimir en Kathy (het voorwerp van één obligate douche- en één helemaal niet-functionele badscène) en nog meer actie.

Over vrouwelijk schoon gesproken: de tekenstijl van Bertrand Marchal is wat ruwer tot slordiger dan die van Léo die de eerste cyclus Kenya tekende. Enkel in close-ups en bij emotionele uitbarstingen komt hij in de buurt van Léo. Afijn, 'in de buurt': zoals Blankenberge in de buurt van Brussel ligt.

Maar bevredigen die antwoorden? Alle mysterieuze raadsels uit de voorgaande delen afschuiven op geavanceerde maar stoute aliens, uit op niets minder dan de wereldheerschappij, en ze met één bommenraid opruimen is een fameuze makkelijkheidsoplossing. Daar waar de voorgaande reeks, Kenya, nog werd bevolkt door kleurrijke figuren als de Ernest Hemingway-achtige John Remington of de excentrieke graaf Di Broglie, en meer een Aldebaran-op-aarde leek, is Namibia meer een scifi-B-film gebleken. Kenya stapelde de mysteries en vraagstukken op, terwijl Namibia antwoorden gaf, en toch was het de betere serie. Misschien zijn mysteries niet zo aantrekkelijk met het oog op hun ontknoping, maar precies omdat ze onbestemd en open zijn, nog alle kanten uit kunnen, de fantasie prikkelen, de belofte van oneindige mogelijkheden in zich dragen. Vragen zijn vaak zoveel leuker dan hun antwoorden. Zo vroegen we ons al af of Kathy's volgende missie haar voert naar Tanzania. Of Zambia. Of Gambia. Niets van dat alles want het gaat naar de andere kant van de wereld zo blijkt. De derde reeks zal namelijk Amazonia heten.