Het vorige album sloot een eerste cyclus af. Bloemhaven werd heroverd op de vazal van het Bloemconsortium (de Heer Van Laack) en overgelaten aan Eckmül de vrije hakker om de stad verder te besturen en op te bouwen. Onze helden, Witteblad, Zuynn, Leander Van Lyammon en een mislukt roerei (met draakachtige kenmerken) vatten met hernieuwde moed de zoektocht naar de ouders van Witteblad en Zuynn aan. Of ze daarin slagen blijft een verrassing, maar feit is alvast dat Witteblad haar magische kracht veelvuldig en uitgebreid dient te benutten. Dat ze daarna steeds in slaap valt, zorgt voor spannende momenten.

Met de intrede van de lokale potentaat Mardechior, die een alliantie sluit met Van Laack, wordt de toon van het verhaal (veel) harder. De onschuldige momenten (zoals een drakenvlucht in beste Avatar-stijl) of de onhandige poging van Leander om Zuynn ter hulp te komen, wegen niet langer op tegen de uiterst vrouwonvriendelijke Mardechior, de marteling van Zuynn en de vele geweldscènes. Niet dat we teerhartig zijn, maar de toon is anders. Benieuwd wat dat wordt in de volgende albums.

Christophe Arleston blijft niettemin een meester in het creëren van een nieuwe wereld met eigen accenten. En de subtiele verwijzingen naar Avatar en Game of Thrones (met de moeder der draken) zorgen voor de nodige pretlichtjes in de ogen.

Op het gebied van de tekeningen worden we hoe langer hoe meer grote fan van Ciro Tota. Mooi verzorgd en anatomisch correct tekenwerk. Alleen al de cover maakt het trouwens de moeite waard om de strip aan te schaffen, ook het organisch ruimteschip deed ons goedkeurend grommen.

Wat brengt ons de volgende aflevering? Krijgen we meer duidelijkheid over het uiteindelijke doel? Wordt de ontstaansgeschiedenis van Eckmül (of iets anders) ontbloot? Come and see next time...