Op pagina 2 lezen we de historiek achter de muiterij op de Bounty, een Brits schip onder commando van luitenant William Bligh. Je leest in de tekst een relativerende verantwoording voor zijn harde houding tegenover zijn matrozen en je komt te weten hoe het hem en de muiteniers die zich van het schip meester maakten verging... Jamaar, schiet er dan nog iets over om het eigenlijke stripverhaal te vertellen?

Wel, Jean-Yves Delitte, maakt er zeker geen keurig geschiedenislesje van, dat is zeker. Hij voegt (fictieve) anekdotes, kleur en een beetje diepgang toe aan wat de geschiedenisboekjes ons leerden over de beroemdste muiterij ooit. En de pagina's zien er weeral weergaloos uit. Dat beaamde ook een collega die even over onze schouder kwam piepen terwijl we in onze lucnhpauze dit album lazen terwijl hij zelf meer van comics houdt (en ze zelf ook tekent).

Kenners van Delittes strips weten al lang dat hij vaak dezelfde truukjes gebruikt om personages op telkens weer dezelfde manieren in beeld te brengen, bladschikkingen voor te stellen voor een zo groot mogelijke impact, met zwarte bladspiegels te werken om de nachtelijke sfeer weer te geven en zijn schepen tot in de kleinste details en vanuit alle hoeken te tekenen. Hij speelt op herhaling, maar verdomd als het niet waar is, het blijft allemaal wel heel erg efficiënt. Beticht 'm in deze context niet van luiheid of gemakzucht — wat geeft jou, nietsnut, trouwens dat recht?

Waar we daarentegen wel meer van verwachtten was een steviger verhaal. Ineens was het gedaan, het hele verhaal afgehandeld, een afgeronde vertelling van kaper Black Crow die ondertussen op zoek is naar een lading goud van een verdwenen schip. Enige betrokkenheid met de personages is ver zoek. De Muiterij der Gedoemden leest dus vooral als een kunststukje van de scenarist Delitte. Al goed dat de tekenaar Delitte ons nog steeds weet in te pakken.