SUPERMAN: DE LAATSTE FAMILIE VAN KRYPTON 


Renato Arlem + Cary Bates • RW Uitgeverij
160 p. (HC)
Kal-El met zijn ouders op Aarde

De Laatste Familie van Krypton behoort tot het Elseworlds-concept, wat betekent dat dit een alternatieve vertelling is over Superman met mogelijkheden die niet aan bod komen in andere verhalen die zich houden aan de geijkte afkomst en evolutie van het personage. In dit verhaal komt niet alleen baby Kal-El op de Aarde terecht na de vernietiging van zijn thuisplaneet Krypton, zijn ouders zijn er ook bij. Vanaf dan wordt het interessant. Kal-Els vader Jor-El krijgt het een beetje in zijn bol als almachtige superheld. Hij verdedigt de Aarde zodanig tegen natuurrampen en andere gevaren dat hij een soort Godcomplex krijgt. Later wordt hij nog op het matje geroepen door de Guardians (uit Green Lantern) omdat hij door zijn reddingsacties voorkwam dat Batman, Flash, Green Arrow en anderen hun voorbestemde superheldenrol niet konden opnemen. Zijn vrouw Lara is spiritueler aangelegd. Ze stampt een nieuwe wereldgodsdienst uit de grond met miljoenen volgelingen. Gaandeweg vindt dit verhaal alsnog aansluiting met wat we al weten. Kal-El wordt aan de Kent-familie toevertrouwd en gaat als journalist werken voor de Daily Planet. Hij treedt ook in zijn vaders voetsporen. Maar een jonge Lex Luthor had zich al langer in de gunst gewerkt van Jor-El. Kal-El voelt zich gepasseerd. Een ander probleemkind is zijn jongere broertje, de helft van een tweeling die Jor-El en Lara op Aarde verwekten.

De Laatste Familie van Krypton komt met een moraal: dat een familie samen sterk staat. Voordat dit besef komt, moeten er wat watertjes doorzwommen worden. De oefening die comicveteraan Cary Bates presenteert om tegelijk te spelen met verrassingen als het importeren van vertrouwde elementen vormt de hele aantrekkingskracht van deze gebundelde miniserie. Doomsday, Brainiac, kryptoniet, Lex Luthor, Lois Lane,... het krijgt allemaal een iets andere invulling en je aanvaardt het met een glimlach.

Maar hoe zeer we ook te spreken zijn over het scenario, gaat dit niet op voor de tekeningen. Of moeten we zeggen Photoshopmontage? De gezichten en personages zijn sjablonen op bewerkte, zwaar ogende fotoachtergronden. Gebuisd voor creativiteit, maar toch nog die dikke pluim voor het scenario.

> DAVID STEENHUYSE — oktober 2014