Wij zijn fan. Wij houden van Aimée. Wij zijn gek op de tekeningen uit haar De Terugkeer van de Wespendief. Dit was al toen we ze voor het eerst zagen op een tentoonstelling in dat kerkje in Haarlem afgelopen zomer. Eenvoudig qua opzet, zwart-wit, maar met een maximaal resultaat. Een twintigtal opgeblazen prints, rechtstreeks uit haar computer gerold, troffen ons midscheeps. Dit was zo krachtig. Dit was zo sterk. Was dit van dezelfde dame die ooit de mangaka van de Lage Landen moest worden? Was dit van dezelfde dame die ons dagelijks kamerbreed doet glimlachen met haar Snippers? Dit was grafisch zo af. Gewapend met een gesigneerde print trokken we toen glunderend huiswaarts. De Terugkeer van de Wespendief — wat een schitterende titel! — ging de eerste graphic novel van de amper 26-jarige Aimée de Jongh worden. En we keken er niet weinig naar uit. Eindelijk ligt-ie er.

Prachtige cover. Prachtige vormgeving. De tekeningen balanceren tussen Naoki Urasawa (Monster, 20th Century Boys ) en Conz (De Tweede Kus), maar dan overgoten met een flinke scheut anatomische flexibiliteit waardoor het geheel weer vintage Aimée de Jongh worden. Ach, we waren al fan. We zijn het nog meer geworden. Wij houden van Aimée. Voorzichtig kraken we het boek open, en beginnen te lezen.

Van bij het begin neemt de Nederlandse ons mee op een woelige rit. Boekhandelaar Simon Antonisse moet wegens de crisis zijn winkel sluiten en uitverkopen. Tijdens een van de ritten naar een boshutje, waar nog wat extra boekenvoorraad staat van zijn vader zaliger, is Simon getuige van een zelfmoord. Dit slaat bij hem in als een bom. Hij keert zich steeds meer in zichzelf, worstelend met een schim uit zijn verleden. Enkel Regina slaagt erin om hem uit zijn isolement te halen. Alleen is dit geschenk uit de hemel een te jong tienermeisje.

De Jongh wist duidelijk waar ze het verhaal naar toe wou brengen, en dat verrassende doel moest gehaald worden. In een rotvaart sleurt ze je dan ook mee doorheen al die zware feiten en emoties. Door dit razende tempo worden bepaalde feiten je echter zo snel opgedrongen waardoor je even waagt ze niet te geloven. Dit uit zich vooral in de rol van Regina. Zoveel toeval, zoveel gratuit wederzijds vertrouwen komt over als een deus ex machina, wat het dan ook weer is. Ook haar rol staat niet als een huis. Enkel als Simon, ooit amateur-ornitoloog, gespeeld dwaas doet over wat stadsvogels, merk je even dat hij heel subtiel toenadering zoekt tot Regina. Flirten zouden we dit zelfs niet durven noemen. Los van elke spanningsboog gebeurt enkele pagina's verder toch wat er moet gebeuren, en schakelt De Terugkeer van de Wespendief in een nog hogere versnelling om je nooit meer los te laten.

De Terugkeer van de Wespendief lijkt zich dus soms wat te vertillen aan de vele thema's en strandt uiteindelijk in een zee van talent, goede wil en visie. Een meer kritische producer zou dit debuut wel echt onvergetelijk kunnen gemaakt hebben. Nu doet dit album vooral verlangen naar meer. Dat meesterwerk zit zeker in haar vingers en geest, en zal er ooit uitkomen. Want wij houden van Aimée. Wij zijn fan.