Deze nieuwe reeks wordt als een futuristische western aangekondigd en zoiets wekt meteen onze interesse. Zeker als we zien dat Léo tekent voor het scenario en Icar (synoniem voor Frank Picard) het tekenwerk voor zijn rekening neemt. Het duo heeft eerder samengewerkt in de net afgeronde vijfdelige reeks Verre Werelden en dat is klaarblijkelijk goed bevallen. Léo, ook nog druk met zijn eigen reeksen waaronder de veelgeprezen De Werelden van Aldebaran, kan zo zijn overproductie aan scenario's omzetten in stripalbums. Icar levert hier puik werk af, hij laat duidelijk progressie zien in zijn tekenwerk. De tekeningen zijn veel minder krasserig dan de eerste albums van hun eerdere project. Ook de personages komen beter uit de verf en de tekeningen zijn beter in balans met het scenario.

De Laatste Grens zou zo op het eerste gezicht een tweede cyclus kunnen zijn van Verre Werelden, maar is dat niet. Het is een heel nieuw verhaal en speelt zich af op de planeet Tau Ceti 5. Een aardse kolonie met stereotype kenmerken van het wilde westen zoals wij dat kennen. Een pioniersstadje aan het einde van een treinlijn, een saloon, een sheriff en natuurlijk schurken, allemaal in een futuristische maar zeer herkenbare setting. Een grootgrondbezitter terroriseert de bevolking. De plaatselijke sheriff roept de hulp in van twee huurlingen, de rondborstige Jane en de gehandicapte John. De twee worden eerst met argusogen bekeken maar bewijzen al snel hun bijzondere kwaliteiten. Terwijl ze zeer voortvarend proberen het boeventuig af te troeven, worden ze al snel geconfronteerd met heel agressieve weekachtige monsterwezens die geconstrueerd zijn rondom bijzondere metalen protheses. Wie of wat zit daarachter? Is het een aanval van buiten of zijn het creaties van de bekende vijand?

We blijven een beetje met open mond zitten want juist als het verhaal lekker spannend wordt, loopt het eerste deel ten einde. De Laatste Grens wordt opnieuw een vijfdelige reeks, liet Dargaud ons weten en deel 2 is voorzien voor 2015. Dat houden we nog wel vol.