Bibliografie van Guillaume Sorel
• Algernon Woodcock
• De Horla
• De Laatste Dagen van Stefan Zweig
• De Vloek van Amber
• Dodeneiland
• Typhaon
• Vertellingen uit de Hooglanden
HOTEL PARTICULIER 


Guillaume Sorel • Casterman
104 p. (HC)
Intrigerende spiegelwereld

Nog een laatste keer kijkt Emilie uit het raam. Aan het venster van het appartement aan de overkant staart een kater haar niets begrijpend aan. Ze schuift haar gedichtenbundel van Arthur Rimbaud behoedzaam tussen de andere boeken en stapt in het warme bad. Straks is het allemaal voorbij. Straks is ze dood. Enkele dagen later vindt men het levenloze lichaam van de knappe, jonge vrouw. Het ganse appartementsblok is in shock. Dit hadden ze niet verwacht. Ook de kater is verbijsterd. Maar dan loert hij even naar het vertrouwde venster en merkt Emilie op. Ha, ze is terug. Enfin, haar geest is terug. Terwijl de ambulance haar ijskoude lichaam wegvoert, begint Emilie pas echt te leven. Ze sluipt binnen bij de buren, ze hoort de gesprekken en ziet de vreemdste dingen. Een magische spiegel zo weggelopen uit Narnia, een mysterieuze verdwijning die een loden last legt op de bewoners, een bibliotheek die de lezer ervan inspireert tot sprekende bacchanalen of een pervers koppeltje in volle actie. En dan is er nog die berooide, jonge schilder tot wie de overleden vrouw zich aangetrokken begint te voelen. Emilie had nooit gedacht dat er zoveel leven was achter die gesloten deuren. De magie van de wereld zat al die tijd verborgen achter wat opgeblonken spiegels.

Hotel Particulier is een vreemd boek. Het begint loodzwaar met een zelfmoord, een overdosis Rimbaud en een sprekende kater die zo weggelopen lijkt uit Alice in Wonderland. Maar gaandeweg beginnen het spook en de spiegelwereld je te intrigeren. En dan ontdek je een strip die je niet onbewogen laat. Nergens geeft Guillaume Sorel je een uitleg. Alles komt op je af. Maar hoe onverwachts ook, dit boek past zo logisch in elkaar als een houten hersenkraker. Hoeft het nog gezegd dat Hotel Particulier ontegensprekelijk eht beste one-shot van Sorel is. Maar net als met het verhaal moet je wel een beetje wennen aan de tekeningen. Die zijn grijs, wit en soms transparant. Alsof je die wereld bekijkt als een spook. Eenmaal je het geestige inziet van het spookzijn, klikken ook de grafische keuzestukjes in elkaar. En wordt het sombere grijs even kleurrijk en beklijvend als de schitterende cover.

Hotel Particulier boeit van de eerste tot de laatste bladzijde. Dit is het type strip dat je binnen een paar jaar opnieuw zal lezen, en opnieuw, en opnieuw.

> WOUTER PORTEMAN — september 2014