Adrian Veidt alias Ozymandias, "de slimste man ter wereld", was zo'n beetje de leider van het Watchmen-team. Hij spiegelde zich aan Alexander de Grote. Iemand met een eigen moraal met zeer verstrekkende gevolgen. Hoe kwam het zo ver? Dat legt Len Wein haarfijn voor je uit in deze gebundelde, zesdelige minireeks.

Dit had een "en toen gebeurde er dit en toen dat"-verhaalstructuur kunnen worden, hoewel er in het aanstippen van Ozymandias' kinderjaren over zijn (over)ambitieuze klim naar de absolute top tot de aansluiting met Alan Moores Watchmen, een gemakkelijke rechtlijnigheid schuilt. Het is echter door de psychologische aankleding van zijn verhaal dat Wein ook van deze Before Watchmen-strip een volwaardig prequelhoofdstuk weet te maken. In één klap begrijpen we beter Ozzy's drijfveren die hem in Watchmen tot de rand en erover brachten. En hoe allerlei feiten uit zijn voorgeschiedenis hem tot dat punt brachten. Tegelijk is het genieten van de vaststelling dat hij zowel fascinatie als jaloezie voor Dr. Manhattan voelt. Ozymandias mag dan wel superieure kwaliteiten bezitten, de bijzondere krachten van Dr. Manhattan gaan hem te boven. En zelfs daar wil hij de hand op leggen door ze op wetenschappelijke manier te proberen dupliceren. Soit, het is slechts een van de boeiende hoofdintriges. Een andere is zijn verstandhouding met de Comedian, iemand die niet zomaar in het gareel loopt.

Oké, dat is voor wat het scenario betreft. Voor de tekeningen van Jae Lee, hier op zijn best, hebben we een container complimenten in de aanbieding. Nagenoeg elke pagina is een symmetrisch geheel van rechthoekige en (half)ronde prenten. Ongezien. En gedurfd om het een dik album lang vol te houden. Het is een welhaast magische ervaring om de rust te ervaren die hij met zijn doordachte bladschikking bekomt. Een enkele keer valt te betreuren dat middenprenten flagrant omliggende prenten bedekken en afsnijden, maar over het algemeen getuigt het van een grote genialiteit om het overzicht te bewaren en in het extreme door te trekken. Close-ups, welgekozen details en belangrijke elementen komen telkens goed uit. Lee speelt dan ook nog eens meesterlijk met kleur, tegenlicht en diepte. Was het hele Before Watchmen-universum een symfonie, dan bekleedde Ozymandias de functie van de houtblazers, met een warme, ondersteunende, vertrouwenwekkende klankkleur.

Alweer een onmisbare uitgave...