Nadat tekenaar Bruno Maïorana proclameerde dat hij het voor bekeken hield als striptekenaar werd hij een spilfiguur in de uiting van een sluimerend ongenoegen dat de jongste weken bij stripmakers uit zijn voegen barstte. Contracten die nog minder loon naar werk gaven, een gebrek aan respect en een nadelig aangepast pensioenstelsel,... Maïorana koos eieren voor zijn geld nadat hij de vampierstrilogie D had afgewerkt.

Hoewel hij geen productief tekenaar was, tekende hij wel met overgave. Dat bewijst Garulfo 5 andermaal. Het Franse album dateert weliswaar van 2000! Met veel oog voor detail zet hij een speels getekende middeleeuwse stad neer met een statig, bijhorend kasteel, het tentenkamp van een toernooi en omliggende natuur. De prettig neergezette personages bedienen zich veelvuldig van komische expressies. Dit straalt van de eerste tot de laatste prent vrolijkheid uit. De heel geslaagde vertaling vermenigvuldigt dat in het kwadraat.

Prins Romuald aast nog steeds op een kus van prinses Hephylie om de betovering die hem in een kikker veranderde, ongedaan te maken. En kikker Garulfo geniet van alles wat in zijn verworven mensengedaante op zich afkomt. De poëet in hem wint het hart van de prinses, maar als hij zich werkelijk wil bewijzen dan moet hij het toernooi winnen. Anders geen kus. Goed voor hem dat er bitter weinig concurrentie is want alle ridders zijn spoorslags gaan vechten. "Het is hun vak. Ridders moeten zich nu eenmaal laten afmaken!" luidt het. De vervaarlijke opponent ridder Sinister van Kwadedood — what's in a name? — is voor Garulfo echter een ander paar mouwen...

Het verhaal lijkt na vijf delen nu wel voort te kabbelen. Hephylie komt gelukkig de show stelen. De kekke prinses is afwisselend uitdagend en romantisch. Wie past eigenlijk het best bij haar? De naïeve Garulfo of de tot inzichten gekomen Romuald. Het antwoord lees je in het volgende, laatste deel.