De boomstammen doen hun werk. De aanstormende trein gaat fors in de remmen. De desperado's stormen de wagons binnen. Passagiers worden beroofd van hun dierbare juwelen. Maar het is de boeven te doen om de brandkast met daarin die 100.000 dollar. Verdomme, waarom zit dat geld niet in de kluis? Waar is het? Plots worden de treinovervallers zelf onder vuur genomen. Allan Pinkerton en zijn militie superagenten vallen op hun beurt de trein aan. Al snel is het over en uit voor het geteisem. Het Wilde Westen is weer wat veiliger geworden. In de lokale saloon viert het superteam hun overwinning, maar daar vernemen ze dat er een moordaanslag wordt voorbereid op de nieuwe president Abraham Lincoln. Dit was een godsgeschenk voor het agentschap. Als het hen zou lukken om die aanslag te verijdelen, konden ze geschiedenis schrijven én incontournable worden voor de president. Het bureau dat nooit slaapt, schoot in actie. Dit was hun kans.

Calamity Jane, Jesse James, Butch Cassidy en andere Daltons,... Duizenden westerns zijn er al gemaakt over de outlaws van het Wilde Westen. Iedereen kent hun naam maar de Pinkerton-detectives worden in die verhalen meestal opgevoerd als een geinig, raadselachtig fait divers. Nochtans was de militie rond de Schotse immigrant geen doetje. De Pinkertons gedroegen zich even meedogenloos als de misdadigers die ze achtervolgden. Die sfeer van oog om oog, tand om tand weet scenarist Rémi Guérin goed te vatten. Zijn verhalen, losjes gebaseerd op de waarheid, zijn vlot geschreven en boordevol cliffhangers en dramatiek. Helaas verzandt zijn overkoepelende verhaalstructuur te veel in een klassieke opeenvolging van anekdotes. Het uiteindelijke resultaat is boeiend en uitermate leerzaam, maar oogt al bij al wat eendimensionaal. Hetzelfde geldt voor de tekeningen van Sébastien Damour. Ja, de cowboys zien er vuil en gemeen uit. Hun karakterkoppen zijn super getekend, maar in de onderlinge verhoudingen schort er soms wat. Neem nu Abraham Lincoln. Volgens foto's was de president effectief een hoofd groter dan de kleine Schot. Maar zelfs op de cover valt een staande Allan Pinkerton tegenover de zittende Lincoln wel heel erg klein uit. Ook binnenin wordt er gejongleerd met de ware verhoudingen. Te groot, gelijk of te klein. Je ziet maar. Is dit erg? Is dit vervelend? Neen, helemaal niet. Het staat een vlotte lectuur totaal niet in de weg, maar het mag soms net dat ietsje meer zijn.

Pinkerton is een vlotte western die een onbekende kant van het Wilde Westen onthult. Een strip die je kennis omhoog vijzelt en je dertig ontspannende minuten bezorgt. Fijn toch?