We draaien er niet langer omheen. Blast is de beste stripreeks die de voorbije vier jaar is verschenen. Nooit hadden we gedacht dat Manu Larcenet zich uit de houdgreep van zijn Dagelijkse Worsteling had kunnen onttrekken. Maar de hyperactieve Fransman schudde zijn eigen molensteen fluks af en liet ons met Blast na 830 pagina's verstomd achter. Dit... dit was enorm goed.

Neen, we waren niet direct verkocht. Daarvoor snakten we nog te veel naar een doorslagje van Larcenets kassucces. We hadden niet gedacht dat hij ons een vuistdikke, keiharde politieroman zou voorschotelen met in de hoofdrol een reusachtige homp vlees, genaamd Polza Mancini. Maar gaandeweg leefden we mee met die lamme goedzak, een op de dool geraakte schrijver die iedereen vermoordt die op zijn pad passeert. Kwam het door de drugs? Schizofrenie? Paranoia? Zelfbevrijding? Zijn recht om dit uitschot van de maatschappij te elimineren? Of kwam het toch allemaal door ordinair toeval? En zo hield Mancini, die ondanks zijn immens gewicht tussen de realiteit en een droomwereld zweeft, ons 830 bladzijden in opperste spanning. Het verhaal doet ons denken aan het geniale The Usual Suspects. Ook Blast is ondanks zijn wijdse gelaagdheid enorm logisch opgebouwd. Bovendien laat Larcenet zijn Polza de ene rake oneliner na de andere debiteren. En zo is elke pagina van het vuistdikke Blast er een op zijn plaats.

Neen, ook de tekeningen waren initieel niet ons dada. Daarvoor snakten we nog te veel naar de geinige kopjes van zijn Dagelijkse Worsteling. In ruil kregen we sombere zwart-witaquarellen, af en toe doorbroken door brute uitbarstingen van kleur. Dit zag er allerminst hapklaar uit. Maar Manu Larcenet beet zich vast in zijn nieuwe stijl en hoe verder we vorderden in het verhaal, hoe sterker zijn tekeningen waren. De Fransman bleek veel meer te zijn dan een adept van de nouvelle-vague-stroming. Maar toen we hem ooit mochten interviewen, waren we pas helemaal verkocht. De bevlogen Larcenet wist verdomd goed waarmee hij bezig was. Elk plaatje, elke opbouw, elke tekening was doordacht. Zijn tekeningen komen los van het papier, uit hun kaders wegvluchtend. Linksaf slaand gaan zijn personages vertwijfelend hun verleden tegemoet. Spurten ze naar rechts, leven ze op een sprankeltje hoop. Ogenschijnlijk doet Larcenet net zoals Polza Mancini maar wat, maar alles is zo doordacht. Zo perfectionistisch. Dit is zo af. Dit is zo mooi.

We draaien er niet langer omheen. Blast is de beste stripreeks die de voorbije vier jaar is verschenen. Maar dat wist je ongetwijfeld zelf al.