De laatste maanden is er een serieuze polemiek ontstaan tussen schrijvers en recensenten waarbij er heel wat modder over en weer wordt gegooid, uitgevers en plein public negatieve besprekingen verbranden en men elkaar een gebrek aan professionaliteit verwijt. Een van de stellingen was dat er toch niet elke week een meesterwerk kan verschijnen en dat dit dan toch ook niet moest verbloemd worden in de media. Over het algemeen kunnen we ons in deze premisse zeker vinden, ware het niet dat er op stripgebied dit jaar toch al wel enkele Belgische pareltjes verschenen zijn. De laatste worpen van Benoît Sokal, Serge Baeken en Philip Paquet (om er maar enkele op te noemen) houden ons landje op de stripkaart en zullen wellicht hoog eindigen in diverse eindejaarslijstjes.

En we hebben er nog eentje voor onze lijst: Het Zotte Geweld van Joris Vermassen! Eerlijk gezegd was de man ons niet bekend tot bleek dat hij al wel heel wat gerealiseerd had onder zijn pseudoniem Fritz Van den Heuvel. Zijn complete œuvre (dat indertijd steevast voorgepubliceerd werd in Humo) heeft nog steeds een prominente plaats in onze boekenrekken. Zelden zo gelachen met een strip als met zijn De Verdwenen Stembanden (uit 1989 alweer!).

Wie hier ook weer een dijenkletser in klare lijnstijl verwacht, komt echter bedrogen uit. De humor zit er nog in, maar speelt nu een dienende rol. Door zijn hoofdpersonage (en alter ego?) Tom ook in het milieu van de stand-up comedy te situeren, lijkt hij een beetje komaf te willen maken met het wereldje waarin hij zelf jaren mee het mooie weer gemaakt heeft. Zijn Tom staat nu al jaren voor de definitieve doorbraak en maakt carrièregewijs voortdurend de foute keuzes. Daarnaast zorgt hij ook voor zijn terminaal zieke zuster Elke met wie hij een heel innige band heeft en bij wie hij steeds zijn verhaal kwijt kan.

Vermassen levert hier een prachtprestatie waarbij je het — we bekennen — onmogelijk droog houdt. Dergelijke verhalen vallen vaak door de mand door de eenzijdige benadering van het onderwerp, zodat ze vaak niet het niveau overstijgen van een slechte weekendfilm. Vermassen doseert, houdt soms in, om dan weer enkele bladzijden voluit te gaan. Hij boetseert zijn vertelling laag per laag verder, speelt met tegenstellingen en voegt subtiele details toe: de titels van de hoofdstukken bijvoorbeeld passen perfect. Doordat Tom de cassante oneliners maar uit zijn mouw lijkt te schudden en zo voor de komische noot zorgt, wordt het einde (dat je eigenlijk al vanaf het eerste hoofdstuk ziet aankomen) draaglijk voor de lezer.

De titel van het album is trouwens afkomstig van een beeld van Rik Wouters uit het Middelheimpark. Deze kunstenaar speelt een prominente bijrol in het verhaal en zijn bio is ingenieus verweven met de plot van het album.

We zijn allesbehalve filmkenner, maar als dit verhaal bij de juiste mensen van de cinema terechtkomt, is er iets ongelooflijk moois mee te maken. Voorlopig houden we het graag bij deze strip (of graphic novel als je het per se wilt), die ons toch een dik halfuur ongelooflijk hard van onze sokken geblazen heeft...