Een doordenker: Hoe vaak word je nog fysiek ongemakkelijk van iets wat je op het nieuws ziet? Wanneer heeft een foto nog dezelfde impact als het iconische beeld uit 1972 van napalmslachtoffer Kim Phuc? Draaide je maag in 1985 nog om bij het zien van de Live Aid-beelden over de hongersnood in Ethiopië, nu schrans je vrolijk verder, zonder schroom, zonder nadenken.

Met zijn Gen Barrevoets mikt Keiji Nakazawa resoluut op de onderbuik. Hij beschrijft zijn overlevingsstrijd na de atoomaanval op Hiroshima en aarzelt niet om tegen een aantal Amerikaanse en Japanse heilige huisjes te schoppen. Ondanks de typische mangastijl (het blijft wennen aan de verwrongen gezichten in de 'komische' scènes), zorgt dit voor heel wat confronterende kippenvelmomenten.

In dit zevende boek zitten we vier jaar na de bom en stilaan beginnen Gen en de zijnen weer wat vat op hun leven te krijgen: ze verdienen wat geld en slagen er zelfs in om een boek over de oorlogsgruwel te publiceren, geschreven door een bevriend journalist. Terwijl Gen door dit boek bladert, doemen de gruwelijke beelden van 6 augustus 1945 weer op. Nakazawa tekent de scènes zoals ze op zijn netvlies gebrand stonden: hij verbloemt niks, maar confronteert ons met zijn eigen werkelijkheid. De sleutelscène rond de crematie van Gens moeder, die al enkele albums in het voorwoord werd aangekondigd, komt nu snoeihard binnen.

De reeks zorgt in Japan nog steeds voor de nodige controverse. Op sommige scholen is ze opgenomen in het officiële curriculum, andere verbannen de albums uit de schoolbibliotheken wegens te gewelddadig en ze verwijten de auteur een nogal subjectieve kijk op bepaalde feiten. Zeventig jaar na de oorlog blijft dit schijnbaar uiterst gevoelige materie. In een tijd waarin getuigenissen uit eerste hand alsmaar schaarser dreigen te worden, blijft een dergelijk tijdsdocument (ook al is het 'maar' een strip) uitermate belangrijk. De geschiedenis heeft jammer genoeg de neiging om zich tot in den treure te herhalen.

Bij De Stripspeciaalzaak meldden we bij elke Barrevoets-bespreking dat we het op prijs zouden stellen dat uitgeverij Xtra wat vaart zet achter de vertaling. Ze hebben nu toch een beetje geluisterd. Zat er tussen de delen 5 en 6 nog een hiaat van tweeënhalf jaar, nu hebben we maar negen maanden moeten wachten. Dat belooft voor de resterende drie delen.