In de Eppo van deze eeuw maakte het stripblad ruimte vrij voor Tim Tijdloos van Pieter Hogenbirk (De Ruyter, Rembrandt) en Willem Ritstier. De strip verdween geruisloos uit het blad en dat kunnen wij begrijpen. De tekenstijl is cartoony en deed ons af en toe denken aan de tekenfilmserie The Jetsons. Dat is het goede nieuws.

Het hoofpersonage is een Zwitserse jongen die door de kracht van een kristal sterker en ouder wordt en door te kijken naar foto's in de tijd kan reizen. Zo komt hij telkens weer bij zijn in de tijd vermiste ouders terecht zonder ze evenwel terug te kunnen halen. Dat hebben ze te danken aan de kwaadwillige professor DigiDoom die een tijdmachine uitvond en het Switchkristal opnieuw wil bemachtigen.

De fundamenten van Tim Tijdloos, de slapstick, de dialogen, de grafische uitwerking,... alle basiselementen die we kunnen opnoemen, schreeuwen om een aanpak die voor kinderen is bestemd en die nog zou werken ook. Helaas kozen de auteurs voor een volwassen insteek — in opdracht van Eppo dat voor veertigplussers is bestemd? — door van de volwassen Tim een vrouwenzot te maken en een besmuikt streepje bloot toe te voegen. Fout, helemaal fout! Het botst zodanig dat het geheel overkomt als een product waarmee Hogenbirk en Ritstier zelf geen weg meer mee wisten. De logica en consistentie zijn vaak zoek. Slordig. Bovendien staan er zodanig veel schrijffouten (dubbele en ontbrekende woorden) in dat de zin om alsnog de meubelen te redden hen precies ontbrak. Om de pagina's te kunnen vullen, staan er wel hele mooie making of-pagina's in opgenomen. Een niet in Eppo verschenen kortverhaal rondt het verhaal af. Wij denken niet dat er nog een volgend album komt.