Bibliografie van Jean-Michel Ponzio
• De Orde van Cicero
• Experience Death
• Genetiks™
• Het Chimpansee-Syndroom
Bibliografie van Richard Marazano
• Cuervos
• Cutie B.
• De Expeditie
• Eco Warriors
• Genetiks™
• Héloïse van Montfort
• Het Chimpansee-Syndroom
• Het Syndroom van Abel
• Minik
• Tequila Desperados
• Yin en de Draak
• Zéro Absolu
HET PELIKAANPROTOCOL 2


Jean-Michel Ponzio + Richard Marazano • Medusa
60 p. (HC)
Uit-mun-tend
Herinner je je nog de aflevering van Wauters vs. Waes waarin beide kemphanen in een afgesloten ruimte werden opgesloten onder toezicht van iets te enthousiaste psychologen? Terreur in verschillende psychologische vormen vielen hen te beurt terwijl ze hun focus moesten behouden op een knop die om de zoveel tijd diende ingedrukt te worden. In het vervolg van Het Pelikaanprotocol dringt een vergelijking zich op.

Op ene afgelegen boorplatform zitten twaalf uiteenlopende persoonlijkheden opgesloten. Ze worden "eenhedene genoemd. Hun bewakers laten zich aanspreken als "compagnon". De eenheden nemen onvrijwillig deel aan een experiment om een protocol te ondergaan, het Pelikaanprotocol. Gaandeweg kom je erachter dat het onderzoek zich lijkt toe te spitsen op conformisme, op de meegaandheid van de eenheden of integendeel het zichzelf buiten de groep plaatsen om eigen beslissingen te forceren. Eenheid nummer 4, Isabel, zal het allemaal worst wezen, ze onderneemt de ene na de andere maar ontsnappingspoging. De andere eenheden pakken haar daar over aan... maar haar houding maakt haar net de interessantste persoonlijkheid. Bovendien... ooit de film Twelve Angry Men gezien? Of hoe één buitenstaander een hele groep kan overtuigen hun mening te herzien?

Het Pelikaanprotocol is een uit-mun-ten-de psychologische thriller. Richard Marazano is hier werkelijk op zijn best. De vragen slingeren door je hoofd terwijl je in het verhaal duikt. Elk antwoord heeft tegelijk een bevredigend effect als dat het werkt als een rode lap op een stier want het leidt alweer een andere piste in waar je maar geen vat op krijgt. Het steekt allemaal verdomd goed ineen. En ja hoor, opnieuw sluit het album af met een superclimax.

Ook al blijven we de fototekeningen van Jean-Michel Ponzio fake vinden, mogen we eerlijkheidshalve niet ontkennen dat hij de beklemmende sfeer prima weet over te brengen.
> DAVID STEENHUYSE — maart 2014