"Wat gaat er met ons gebeuren, Werner?" vroeg het hoofdpersonage, de Duitse Oostfrontsoldaat Ernst Kessler, nog aan het einde van het eerste deel. Een halfjaar na zijn opleiding, in mei 1943, wacht Ernst met zijn lotgenoten in een loopgraaf een volgende aanval van de Russen af. En dan, het geluid van ratelende kettingen. De Russen zetten tanks in. Daar valt niets tegen te doen met een geweer. Gelukkig hebben de Duitsers nog de eenheden Panzerschrecks die tanks kunnen uitschakelen en de antitankloopgraaf doet eveneens zijn werk. Na een welverdiend verlof aan het thuisfront en een amoureuze doorbraak bij een jeugdvriendinnetje wacht Ernst een helser avontuur. De legerleiding wil de Russen voorgoed terugdringen en brengt een indrukwekkende overmacht aan tanks en vliegtuigen op de been. Bij meer persoonlijke treffens is er deze keer geen ruimte voor genade, voor geen van beide kanten.

Olivier Speltens flikt het opnieuw! Na twee verschenen delen doen we er niet moeilijk over: dit is een van de beste Tweede Wereldoorlog-stripreeksen van het moment. Zonder dat je het als lezer doorhebt, lepelt de Brusselaar je heel wat info over het Duitse en Russische leger in. Door ons te forceren in het standpunt van de Duitse soldaat Ernst — een sympathieke, behulpzame, moedige, zij het niet overmoedige bloke — krijgt De Hel van het Oostfront een eenzijdiger, persoonlijk gekleurder aspect. En dat bedoelen we niet negatief. Had Speltens meer tegenwicht geboden aan hoe Ernst 'zijn' oorlog beleeft, dan werd het weer zo'n typisch politiek correct manifest tegen de oorlog. Geloofwaardigheid primeert, zowel inhoudelijk als grafisch... van de eerste tot de laatste pagina. De grootmacht in Speltens is ontwaakt. Hoeveel beter kan dit nog worden? Nóg twee delen beter blijkbaar.