Vergeleken we het eerste deel van het tweeluik nog met de westernklassieker Stagecoach, dan kantelt het vervolg radicaal om naar een pure zombiestrip. En godallemachtig, wat een plezier beleeft Jérôme Lereculey eraan! Zijn goesting spat net zo kwistig van het papier als het bloedvergieten in deze strip. Zie hoe de orc Hazngar de halve populatie van een in zombies veranderde stad afranselt met het aangevreten karkas van een paard. "Blèrk" is inderdaad de juiste reactie. Behalve gruwel en fantasy (er duikt een nog verschrikkelijker monster op) is er ook plaats voor enkele staaltjes humor.

Hoe meer Lereculey de verrotting van vergane lichamen en een stokoude heks in detail uitwerkt, hoe magerder het verhaal. Onimaku en Hazngar krijgen in een stad met een overmacht aan levende lijken te maken. Ze verschansen zich met enkele overlevende inwoners in een pakhuis — nooit een goed idee als er geen uitweg mogelijk is, dat weet toch iedereen! — terwijl een tovenares zich ook nog eens komt moeien. Meer is het niet, en toch is het een retestrak verhaal dat ons net zo ver op het puntje van onze stoel bracht als de eerste bundels van Walking Dead. Bovendien krijgt Onimaku van de tovenares een cadeautje dat het verhaal van het volgende tweeluik zal bepalen. Het puntje van onze stoel blijven we warm houden.