Het leven van kaperkapitein Robert Surcouf leest als een echte avonturenroman. Hij is zo een van die mensen die geschiedenis schreef in plaats van ze te ondergaan. Als officiële piraat in dienst van de Franse koning mocht hij ongestraft vijandelijke schepen enteren en hij deed dat met zoveel verve dat hij in zijn thuisland een ware volksheld werd. Tijdens onze vakantie in Bretagne lieten we ons dan ook graag kieken naast zijn standbeeld in Saint-Malo.

Al in de jaren 1950 verschenen er drie albums over zijn heroïsche avonturen op scenario van Jean-Michel Charlier (Blueberry, Roodbaard) en getekend door Victor Hubinon (Buck Danny), maar na meer dan vijftig jaar mochten die inderdaad wel eens opgefrist worden. Toen we hoorden dat Erick Surcouf (een verre achterneef van de man en gerenommeerd onderwaterarcheoloog) meeschreef aan een nieuw stripscenario over zijn avonturen, waren onze verwachtingen dan ook hooggespannen.

Surcouf en coscenarist Arnaud Delalande kiezen voor een Oom Wim-achtige aanpak met alle voor- en nadelen vandien. In dit geval is het de (fictieve) Engelse spion Jonas Wiggs die al flashbackend terugkijkt op zijn ervaringen met levende legende Surcouf. Aanvankelijk geraakt hij aan de broodnodige info door oude vrienden en collega's van de kaper te interviewen, op het einde komt hij zelf oog in oog te staan met zijn held/nemesis. Die verteltechniek zorgt ervoor dat je direct in de actie zit, maar komt soms nogal geforceerd over en staat zo de flow van het verhaal in de weg. Als je bovendien verwachtte dat Erick Surcouf een scheepslading saillante inside information zou opdiepen uit de familiearchieven, kom je lichtjes bedrogen uit. Een snelle blik op de (nogal beknopte) Nederlandstalige Wikipedia-pagina levert je omzeggens dezelfde biografische informatie op.

Bij een dergelijk onderwerp kom je natuurlijk ook in het — eum — vaarwater van gelijkaardige reeksen als De Havik, Black Crow en Bruce J. Hawker en de vergelijking valt dan toch wel uit in het voordeel van die laatste drie. Guy Michel is een aardig tekenaar, maar hij werkt soms te schetsmatig en zijn lijnvoering is tamelijk grof. De zeeslagen (en dat zijn er wel wat) zijn zonder meer oké, maar een Patrice Pellerin en een Jean-Yves Delitte springen daar toch net iets inventiever mee om.

Het verhaal is echter ook zonder toeters en bellen krachtig genoeg om te blijven boeien en zo zijn we toch benieuwd naar de verdere afwikkeling in deel 2, De Tijger van de Zee. Aangezien de Franse editie al in 2013 bij uitgeverij 12bis is verschenen, moeten we daar waarschijnlijk niet te lang op wachten. Hopelijk zijn we tegen dan wél dat Wikipedia-artikel vergeten...

Slotopmerking: we hebben er totaal geen idee van hoe het met de huidige papierprijs zit, maar het feit dat de laatste pagina op de binnenkant van de cover gedrukt werd, deed ons wel even de wenkbrauwen fronsen.