Tijdens een lange, zomerse autorit naar Nederland om er Anneke, de oma van papa Filip te bezoeken, vertelt hij haar levensverhaal aan zijn kroost, drie zoontjes en een dochter. Het jaar is 1996. Oma is 97 jaar jong, heeft een glazen oog en woonde begin twintigste eeuw in het Indonesische Java, toen nog een Nederlandse kolonie. De kinderen zijn nieuwsgierig en hebben wel oor naar de lotgevallen van hun overgrootmoeder. De familie Kloppenburg had het goed op Java. Pa Kloppenburg bezat een reeks koffieplantages, ma Kloppenburg (een inboorling) hield zich onledig met kruidenzalfjes. Het is grappig om haar voor dag en dauw een verlamd meisje over het gazon te zien sleuren omdat God ochtenddauw heilzaam achtte tegen stuipen en verlammingen! Minder vrolijk wordt het wanneer een mengsel van haar het oog van haar dochter kost. Door het verhaal van Filip en de intermezzo's van zijn kinderen leren we een boeiend familieverhaal kennen. Tegelijk schetst het de tegenstellingen die gaandeweg ontloken. Terug in Nederland was Anneke een vreemde in eigen land, terug op Java klopte het ideaalbeeld niet langer. En dan moest de Tweede Wereldoorlog nog uitbreken met de komst van de Japanse bezetter. Tussen twee werelden vindt Anneke alsnog haar portie geluk, de liefde.

Filips verhaal is er een vol nostalgie en melancholie, met een lach en een traan. Je blijft er niet onbewogen bij. Op dat gebied scoort de in de richting Beeldverhaal afgestudeerde Michaël Olbrechts nog het best. Hij weet nu al dat een goede strip staat of valt met de kwaliteit van het verhaal... Ongeacht de kwaliteit van de tekeningen, plachten we eraan toe te voegen, maar dat zou een leugen zijn. Per slot van rekening moet het voor een veeleisend publiek ook nog eens aantrekkelijk ogen. Geen probleem in dit geval want de combinatie verhaal-tekeningen en inkleuring op de koop toe zit helemaal goed.

Voor een debuutalbum overstijgt dit de veelbelovende factor. Olbrechts trapt niet in de 'zie eens wat ik kan'-val om met een overdaad aan vorm uiteindelijk niets te vertellen. Integendeel. Of het nu aan een goede scholing, een prima begeleiding of een opmerkelijk aangeboren talent ligt, mag hij ons de komende jaren meermaals aantonen. Voor zijn afstudeerproject De Allerlaatste Tijger baseerde hij zich op zijn eigen familiegeschiedenis en die verveelt niet. Het zal nu van zijn volgende project afhangen of De Allerlaatste Tijger een one trick pony blijkt te zijn... Maar we wensen de jongen liever alle succes toe dan nu al de messen te slijpen.