Een dorp op de boerenbuiten in het Frankrijk van de jaren 1930. Een verlaten abdij, een spookhond, katholieke scouts en communistische nozems, Sovjetspionnen en Russische aristocraten met heimwee naar het tsaristisch regime: alle ingrediënten zijn aanwezig om de lezer te trakteren op een smakelijke cocktail van mysterie, kleine en grote drama's, romantische intriges en ideologische conflicten. Patroeljeleidster Rainette staat voor de onmogelijke opdracht om haar meisjes op het rechte pad te houden, met zuiver hart doch strikte principes. Als zij merkt in welk goddeloos nest zij hun tent hebben opgeslagen, begint een heroïsche en ongenadige kruistocht.

In de eerste helft van de jaren 1980 creëerde Yann een nieuw genre, samen met zijn spitsbroeder Didier Conrad (De Onnoembaren) en vervolgens ook met kompanen als Yves Chaland, Frank Le Gall, Denis Bodart, Marc Hardy en anderen. Een genre dat we zouden omschrijven als de postmoderne Franco-Belgische strip, met reeksen als Bob Marone, Celestin Speculoos, Freddy Lombard en Yoyo. De auteurs grijpen terug naar de strips van de gouden jaren en voegen er een paar lagen ironie, zwarte humor, sukkelseks en melodrama aan toe. De postmoderne strip bulkt van verwijzingen naar tijdsgebonden stereotypen, naar culturele iconen en beroemde reclames, pronkt met cultfiguren en historische citaten en parodieert vlotjes populaire series, naïeve jeugdliteratuur en stationsromannetjes.

Youkaïdi (originele titel Le Chien des Cisterciens) is een festijn voor wie al het bovenstaande weet te appreciëren. Het straffe is bovendien dat midden in die stortvloed van toespelingen, van sarcastische dialogen, woordspelingen en burleske situaties, het verhaal overeind blijft (ja, ook na 28 jaar). De cynische toon maakt af en toe plaats voor aangrijpende momenten. Yann is op zijn best als hij platvloersheid, kolder en diepmenselijke drama's zonder onderscheid naast elkaar plaatst. In Mrc Hardy heeft hij de perfecte tekenaar gevonden om zijn barokke, sordide en bijwijlen sublieme tragikomedie in beeld te brengen. Dat een artiest als Hardy sindsdien gedoemd is om zijn tijd te verdoen met het onbenullige bandwerk van Raoul Cauvin (G. Raf Zerk) is een regelrechte schande.

Een eresaluut aan uitgeverij Arcadia, die dit opus eindelijk beschikbaar maakt voor de Nederlandstalige lezer. Een groot commercieel succes zal het wellicht niet worden — veel toespelingen verwijzen overigens naar typisch Franse situaties, waarvan een aantal intussen stilaan uit het collectief geheugen aan het verdwijnen zijn. Ik vraag me af of de kreet Youkaïdi daar al niet bij hoort