Het wordt steeds gekker met die krachten die aan amuletten uit de dierenriem worden ontrokken. In dit afgeronde verhaal kan procureur Benjamin Brass moeiteloos maffiafamilies oprollen in New York. Hij kan zijn wil opleggen aan anderen. Omdat het Brass ietsje te vlot lukt om resultaten te boeken, komt hij in het vizier van de FBI. Hij wordt ondervraagd over zijn eigen vermeende illegale activiteiten. Bij een overbrenging komt een commandoeenheid in actie. Het volgende moment ontwaakt Brass in een Siciliaans huisje in een uitgestrekt landschap. Een vrouw speelt er gastvrouw met haar zoontje. De 'uitnodiging' is er om een specifieke reden. Hij zal een belangrijke keuze moeten maken.

In elk album vormen magische krachten, amuletten en boeiende hoofdpersonages een onstuitbare polonaise. Eric Corbeyrans doorgedreven beheersing van het concept getuigt van onversneden vakmanschap. Aan conceptreeksen geen gebrek, tot vervelens toe zelfs, maar Dierenriem is er toch eentje die ons steeds nieuwsgieriger maakt naar de ontknoping. Tot dan is elk album afzonderlijk te lezen. Je kan dus in- of uitstappen wanneer je wil.

Tekenaar Ullcer is wéér zo'n nobele onbekende die hierbij kansen krijgt om in een strak conceptueel schema zijn realistisch tekentalent te tonen. Hij brengt het er naar behoren vanaf. Hij scoort met een ter zake aanvoelend realisme, duidelijkheid, klaarheid en verliest zich niet in franjes. Ook de sfeerschepping, zijn keuzes voor close-ups en andere vormen van kadrering en vooral de actiescènes getuigen van een ambitie om zich te willen manifesteren. Alleen op de gezichten moet hij nog oefenen. De ogen staan soms te ver uit elkaar en zijn anatomisch te groot. Niettemin is hij een naam om in de gaten te houden. Of hij effectief een eigen reeks krijgt, is weer een andere zaak. Verdienen doet-ie het alvast wel.