The Joker is Batmans bekendste vijand. Voor wie hem niet kent: wit gezicht, verwrongen en bloedrode mond, groen haar, psychopaat, slag van de molen. Al van in 1940, in het eerste nummer van Batmans officiële reeks, maakt deze nare nar het leven van Batman zuur. Er zijn tal van verhalen die zijn ontstaan uit de doeken doen en veel van die vertellingen spreken elkaar tegen. The Killing Joke van Brian Bolland en Alan Moore wordt meestal naar voren gebracht als de meest waarschijnlijke oorsprong van The Joker, maar zelfs in dat boek zelf zegt de "Clown Prince of Crime": "Sometimes I remember it one way, sometimes another... if I'm going to have a past, I prefer it to be multiple choice! Ha ha ha!"
The Killing Joke kwam uit in 1988 als een one-shot, een aparte special buiten de hoofdreeks van Batman. Hoewel de strip de ontstaansmythe van een der bekendste schurken in de populaire cultuur uit de doeken doet, is dat niet eens het interessantste aspect van het verhaal. De Joker vat in deze strip het plan op om te bewijzen dat iedereen een waanzinnige massamoordenaar kan worden als er maar genoeg psychische druk en marteling worden toegepast. Hij ontvoert James Gordon, de politiecommissaris van Gotham en een vriend van Batman, en maakt het zijn zaak om Gordon even kierewiet te maken als zichzelf. De belangrijkste zet in zijn plan bestaat eruit dat hij de dochter van Gordon, Barbara, levensgevaarlijk verwond aan de ruggengraat en haar daarmee tot een leven in een rolstoel doemt.
Een even interessante verhaallijn is de parallel die getrokken wordt tussen Batman en de Joker. Beiden hebben op één dag alles verloren waar ze om gaven en keerden zich af van de normale wereld. Beiden creëerden een nieuwe identiteit voor zichzelf om te kunnen omgaan met hun persoonlijke drama. En zeg nu zelf: een normale mens doet dat niet.
Dat Alan Moore kan schrijven, weten we al. Het boek staat dan ook bol van de spectaculaire scènes, overtuigende dialogen en scènes met meer lagen dan de doorsnee ajuin, maar ook de tekeningen zijn van een andere aard dan die in de doorsnee superheldenstrip.
Brian Bolland heeft niet zo heel veel stripwerk geproduceerd en is een tekenaar die in de comicwereld vooral bekend is voor zijn covers. Wie zijn tekeningen onder ogen krijgt, begrijpt meteen waarom. Bolland tekent met zeer gedetailleerde, fijne lijnen in een zeer realistische stijl. Een hele strip voltekenen in zijn stijl neemt gewoonweg teveel tijd in beslag in de Anglosaxische stripwereld waar een pagina per dag zowat de doorsnee productie is. Fijn voor ons dat de man toch de moeite genomen heeft voor The Killing Joke.
Bovendien heeft hij zich ook nog eens geëngageerd om voor de herdruk in 2008 de hele zwik opnieuw in te kleuren met meer realistische kleuren. Niet dat het originele kleurwerk van John Higgins zo afgrijselijk was, maar de technieken van vandaag bieden toch wel meer mogelijkheden.
Alan Moore zelf heeft in interviews achteraf verklaard dat hij dit boek een van zijn minder geslaagde werken vindt. Voor wedaarop ingaan, droppen we even dat Moore nog steeds met uitgever DC overhoop ligt om een rechtenkwestie rond Watchmen en dat dat motief genoeg is om DC een hak te proberen zetten. Maar kom, Moore vindt de personages niet realistisch genoeg en vindt het geweld iets te excessief. Daar valt over te discussiëren. Maar Moore vergelijkt natuurlijk vooral met eigen werk. Als men deze uitgave naast kleppers als From Hell en Watchmen legt, dan heeft hij gelijk. Als men dit werk echter naast doorsnee superheldenwerk legt, dan stijgt het ver boven de middenmoot uit en is het gewoonweg een van de beste Batman-strips ooit. |