537 dagen. 573 ellendige dagen. Graaf Quentin de la Pérue en zijn bemanning zijn uitgeput. Hun schip zwalpt al die tijd rond op de oneindige oceaan. Eten. Eten. Dat is alles waar ze aan denken. De matrozen staan elkaar dan ook geregeld naar het leven. De zwaksten worden opgegeten. Zelfs de koekoek van de klok werd verorberd. Als ze niet spoedig land vinden, is dit het eind van de meest prestigieuze ontdekkingsexpeditie die het koninkrijk Ponduche ooit heeft uitgerust. En dan... LAND. LAND! Met zijn laatste krachten vaart de graaf naar de kust, trots de vlag in zijn hand houdend. Zijn plaats in de geschiedenisboeken is verzekerd. Maar groot is zijn verbazing als de la Pérue merkt dat hij aangekomen is op het strand van Ponduche. Hij is gewoon rondgevaren! Na veel vijven en zessen bleek dat de graaf geen blaam trof. Schepen varen al lang niet meer uit want men is het noorden kwijt. Het is verloren in de plooien van de tijd. Dat hele magnetisch gedoe laat de koning eigenlijk koud. Hij wil kost wat kost het hart veroveren van de onaards knappe Aïcha, een prinses uit de Oriënt.

Azimut is iets vreemds. Niet vreemd vreemd, maar echt vreemd. Weird. Azimut is Lewis Caroll on a high. Zijn beruchte konijn praat niet alleen. Hier praat, dolt, tolt en is het rationeel. En het konijn is maar een van de vele ongerijmdheden in deze strip. En toch is Azimut perfect te lezen. Alles is op een vreemde manier logisch. En dat is volledig de verdienste van scenarist Wilfrid Lupano én tekenaar Jean-Baptiste Andreae die een unieke joint venture sloten. Hiermee bedoelen we niet dat ze pretsigaretten hebben uitgewisseld. De scenarist van Alim de Leerlooier heeft zich immers enorm ingeleefd in de favoriete mechanische leefwerelden van Andreae. En de Fransman grijpt de kans met beide handen om zijn ding te doen, hij schittert als nooit tevoren. Maar de grootste krachttoer is toch het scenario van Lupano. Stap voor stap laat hij de vreemdste wezens kleine avontuurtjes beleven waardoor de helden tastbaar en echt worden. Maar omdat er aan al hun avonturen een hoek af is, krijg je een vreemd totaaleffect. Bovendien geeft Lupano nergens een verklaring voor al die ongerijmdheden. Azimut kon een gigaflop geweest zijn, maar het duo slaagt er wonderwel in om je volledig te betrekken in hun bizarre droom. Meer nog, je snakt naar het vervolg en eind van deze trilogie.

Durf je in hun Narrenschip te stappen? Ja? Wel, scheep dan in voor een fabelachtige reis, in gezelschap van een stortvloed aan fantastische figuren, die je zal meevoeren naar de meest hallucinante werelden, maar evengoed naar het diepste van de menselijke ziel.