DE DRUïDEN 1
Het Mysterie van de Ogams
Jacques Lamontagne + Jean-Luc Istin/Thierry Jigourel • Daedalus
48 p. (SC)
|
|
| Keltisch detectiveverhaal |
|
Vijfde eeuw na Christus, de Keltische cultus van de druïden loopt op zijn laatste benen terwijl het christendom aan aanhang wint. Druïden bekeren zich tot broeder of verdwijnen naar andere oorden. Allemaal? Nee, Gwenc'hlan houdt stand in Armorica, een oude benaming voor Bretagne. Taran is zijn leerling. Hij kijkt op naar zijn 'Jedi-meester'. Tegelijkertijd worden in een paar nabijgelegen abdijen de ene na de andere broeder teruggevonden, onthoofd en met een houten staak in de borstkas geramd. Het is geen prettig zicht. Op de staak komen Ograms voor, heilige druïdentekens. Vanzelfsprekend gaan de beschuldigingen naar de druïden. Eén broeder gelooft in hun onschuld en wil hen ten minste de kans geven om de echtheid van deze tekens te onderzoeken. Hij doet daarvoor een beroep op zijn oude vriend, Gwenc'hlan. Samen met Taran onderzoekt hij in vijandelijk gebied de seriemoorden.
De auteurs stellen in hun voorwoord dat ze geen partij willen kiezen, ook al gaat hun sympathie uit naar de robuuste druïdenmeester en zijn nog naïeve leerling. Toch ontwaren we een opvallende zweem van arrogantie in het kamp van de christenen, geïncarneerd door de rosse broeder Iltud. Ja, hij zal wel eventjes tonen wie de baas is in de regio. Vooral Taran wordt op de proef gesteld. Een psychologisch surplus in dit verhaal.
In hoofdzaak is De Druïden dus een detectiveverhaal. Het zal aan de inbreng van historicus Thierry Jigourel liggen dat Jean-Luc Istin (de niet erg geweldige scenarist van onder andere Merlin en De Heer van de Duisternis) zich — op een ontmoeting met Morrigane, een vrouw uit de Andere Wereld, na — inhoudt om er een zoveelste fantasythriller van te maken. Gelukkig maar! De scenaristen beheersen de materie om er een spannend geheel van te maken. Op de achtergrond is het einde van een tijdperk voelbaar aanwezig. De aandachtige lezer is getuige van een scharnierpunt in de geschiedenis. Andere lezers zullen zich vast kunnen ontspannen met dit eerste deel, drempelverlagend uitgegeven in een knap verzorgde softcover. In het Frans zijn inmiddels twee delen verschenen. Ook in het tweede deel toont de Canadese tekenaar Jacques Lamontagne zich als een begenadigd artiest. Hopelijk weldra te verschijnen bij Daedalus. |
|
| > DAVID STEENHUYSE — maart 2007 |
