Diep in de jungle van Palombië komt een Marsupilami-meisje en een -tweeling uit een ei, een Siamese tweeling om precies te zijn want de twee jongetjes delen elkaars staart. De twee ervaren snel dat ze samen sterker zijn dan alleen want de jungle is een gevaarlijke biotoop. Nog gevaarlijker wordt het wanneer ze uit hun biotoop gehaald worden. Twee rijkeluiskinderen krijgen de Marsupilami'tjes van hun vader die daarmee het verbod schendt om wilde dieren in Palombië te vangen. De kinderen proberen in afwezigheid van hun vader hun villa om te bouwen naar een nieuwe thuis voor de jonge diertjes. Denk nu niet dat de kinderen het beste met hen voor hebben. Ondanks hun goede bedoelingen is het hen enkel om het exclusieve gezelschap te doen. De twee Marsu's willen alleen maar ontsnappen, maar in deze voor hen onbekende, moderne wereld is dat geen sinecure.

De losse tekenstijl van Didier Conrad leent zich prima voor de actieve avonturen van de Marsupilami-familie. Op zijn best is Conrad in de scènes waarin alleen de dieren voorkomen. Door de afwezigheid van tekst aldaar lijkt hij precies extra zijn best te doen om het visueel interessant te houden. Daardoor valt de schattigheid van de Marsu Kids extra op. Zijn tekenwerk is ook verzorgder dan in zijn vorige reeks, Witte Tijgerin.

Hoe het nu zit met de toekomst van Marsu Kids hangt af van Conrads agenda. Op 24 oktober 2013 verschijnt het eerste album van zijn Asterix die hij als tekenaar van Albert Uderzo overnam. We kunnen ons inbeelden dat al de rest nu minder prioritair is. Wij zitten niet pe rse met een brandend verlangen naar meer Marsu Kids-albums, maar ze lezen wel vlot weg.