INLANDSIS 1 Twee-Arm-Twee-Been
Paul Frichet + Stéphane Betbeder • Daedalus 48 p. (HC)
|
|
Het verkeerde been |
|
Het is nu of nooit. Het is Sir Peary's laatste expeditie. Als hij nu niet de Noordpool bereikt dan zal zijn naam altijd maar een voetnoot zijn in de annalen van de grote ontdekkingsreizigers. Maar het ziet er goed uit. De lente van 1909 laat de ontdekkingsreizigers toe om ver door te dringen en een mooi basiskamp op te bouwen. Ook de antropoloog Mauss glundert. Eindelijk is hij terug op zijn geliefde ijsvlaktes en straks heeft hij opnieuw de kans om een oud eskimovrouwtje verder te interviewen. De laatste keer dat hij haar zag, vertelde ze hem de meest wonderbaarlijke mythes. En nu is hij terug, gewapend met opnamemateriaal en een tolk. Hij is klaar om een bijna vergeten verhaal voor de eeuwigheid vast te leggen. Hij zal de man zijn die de legende van Inlandsis, de kern van dit gebied waar de goden wonen, levend houdt.
Inlandsis is een strip die je meteen op het verkeerde been zet. Wat begon als een hardboiled ontdekkingssaga verandert al snel in een fantastische fabel waar pooldieren en onverwoestbare goden de hoofdrol spelen. Het verwonderlijke is dat wij als lezer moeiteloos deze sprong meemaakten, en dat is volledig de verdienste van de Fransman Stéphane Betbeder die ons meesleept door zijn levendige dialogen. Nochtans maakt de scenarist van Bunker, het zich niet gemakkelijk. Er is eigenlijk geen echte hoofdfiguur in het verhaal waardoor het moeilijk is om een band te krijgen met de protagonist van het moment. Gelukkig vormt het koele decor een omhullende, dwingende cocon waardoor je aandacht als lezer niet kan ontsnappen. Ook tekenaar Paul Frichet is op de trein gesprongen. Met wisselend succes. Hij is sterk in het tekenen van personen of het nu driftige onderzoekers, pratende inuïts of bulderende goden zijn. Maar zijn pratende dieren gaan hem minder goed af. Hun karikaturale inslag die waarschijnlijk een overblijfsel zijn van zijn jaren bij Disney, botst te veel met de hyperrealistische beesten die wel twee armen en twee benen hebben. Maar net zoals de Noordpool het scenario samenhoudt, is deze koude wereld een godsgeschenk voor Frichet. De setting is wonderlijk en overtuigend.
Deze strip droeg alle kiemen in zich om te ontsporen, maar weet zich opvallend goed recht te houden in zijn koers naar het hart van de pool. Dit warme verhaal over een ijskoude wereld heeft ons hart alvast gestolen. Op naar deel twee! |
|
> WOUTER PORTEMAN — december 2012 |