In deel 3 van Kriss van Valnor heeft het verhaal inmiddels aansluiting gevonden bij de gebeurtenissen in de reguliere reeks sinds scenarist Yves Sente het stokje van Jean Van Hamme overnam. Dat betekent dus dat Kriss opnieuw in het verhaal van vadertje Thorgal op zoek naar zijn ontvoerde zoon Aniel, het bastaardkind dat hij bij Kriss verwekte, is geloodst. Kriss wordt er in het bijzijn van haar lesbisch vriendinnetje Hildebrun pijnlijk aan herinnerd dat ze godin Freya beloofde niet meer te doden. In de schofterige Vikingenwereld valt dat niet mee. Hildebrun is de dochter van een machtig koning wiens rijk is binnengevallen door keizer Magnus en zijn meedogenloze krijgers. De strijdlustge prinses is zelf verwikkeld in de machtsstrijd en krijgt Kriss zo ver dat ze haar helpt. Maar Kriss heeft een ander doel.

De twee voorgaande delen bevielen ons uitermate. Een beetje meer achtergrondinfo over een geliefd personage uit de reeks kon geen kwaad. Maar voor ons had dit liedje best wat langer moch duren. Daardoor is De Werelden van Thorgal: Kriss van Valnor niet de prequelserie geworden die we ervan verwachten en is het te snel een parrallelreeks geworden. De eerlijkheid gebiedt ons te erkennen dat dit van bij het begin de opzet was van Yves Sente. Onze verwachtingen, en misschien die van jou, moesten tijdig geremd worden. En dan is die ingreep weer wel oké. De gaten in Kriss' verleden lezen we allicht elders wel.

Op Giulio De Vita's tekenwerk valt niets af te dingen. Hij heeft de spontaniteit van Grzegorz Rosinski, voor-ie zijn strips begon te schilderen, helemaal onder de knie en weet ook nog eens zijn eigenheid door te drukken.