Bretagne, begin achttiende eeuw. Hannibal Meriadec is nog steeds op zoek naar het Drakenbloed, het bloed dat hem onoverwinnelijk zal maken zodat hij eindelijk wraak kan nemen op de Graaf van Cagliostro en Lodewijk de Zonnekoning die zijn moeder op de brandstapel deden belanden. Zijn trouwe troep bloeddorstige piraten reist met hem mee: zijn vriend, meneer Puck, die zich kan transformeren in een wolf en dame Elween, een elf die gezworen heeft hem te doden. Ondertussen wordt Erwan, een van de bemanningsleden, geplaagd door de Anaons, geesten van vervloekten van de steen van Gaëldenn als gevolg van zijn acties in deel 2. En diep onder de zeespiegel huist er een nieuw gevaar dat hen elk moment kan overvallen... sirenen.

Het scenario van Jean-Luc Istin is intelligent en gecompliceerd met meerdere verhaallijnen verspreid over meerdere periodes. Hij weet gelukkig duidelijk de verhaallijnen van elkaar gescheiden te houden zodat je als lezer nooit het overzicht kwijt raakt. Verder staat in dit album ook nadrukkelijk de verdere ontwikkeling van de personages op de voorgrond. Naast Meriadec maken ook Elween en Erwan een heel duidelijke ontwikkeling door in dit album. Maar het beste is de sfeer. Istin weet feilloos het epische fantasygevoel te combineren met het ouderwetse avontuur op de hoge zeeën en schuwt daarbij de clichés van beide genres niet. Hij gebruikt die juist op een geheel originele manier en het is juist door het samenbrengen ervan dat Drakenbloed zo'n sterke reeks is.

Eens in de zoveel tijd komt er een reeks uit die zo groots en meeslepend is dat je niet anders kan doen dan hem in je hart sluiten. Drakenbloed was zo'n reeks. Episch en ontzettend vermakelijk tegelijk. Het was meteen al een reeks om naar uit te kijken. Vandaar ook onze schrik toen de reeks opeens stil kwam te liggen nadat tekenaar Guy Michel vetrok. Drie jaar hebben we moeten wachten op de volgende vertaling, maar hier is hij dan. Het valt te begrijpen dat de verwachting bij ons extreem hoog lag... maar het album stelt niet teleur. Het leest weg als een trein en blijft je toch bij. Na het uitlezen ervan schreeuwt het bijna om een onmiddellijke herlezing.

Het is altijd spannend als een nieuwe tekenaar de reeks overneemt. Zeker bij een topreeks als Drakenbloed. Tekenaar Stéphane Créty doet dat met verve. De personages lijken goed op die van Guy Michel, maar hij weet ze toch nog wat van zijn eigen stijl mee te geven. En net als zijn voorganger weet hij de actiescènes ongelooflijk dynamisch in beeld te brengen. Van de prachtige, indrukwekkende, door Istin gecreëerde werelden zien we helaas niet veel in dit album. Wat Créty er evenwel van in beeld mag brengen, is verbijsterend.

Drakenbloed 5 is een album dat van begin tot eind blijft boeien en je niet meer loslaat. Het is wat overdreven te zeggen dat dit het beste album van het jaar is, maar toch zeker het vermakelijkste. Voor wie houdt van fantasy en klassiek avontuur is Drakenbloed een must have.