Prison Break! Voilà, het hoge woord is er al uit. Ook High Security draait op en rond een zwaar bewaakte, Amerikaanse gevangenis. En net zoals in het eerste seizoen van de succesvolle tv-serie is de gevangenis zelf hier de absolute hoofdfiguur. Haar negatieve energie vol geweld en dood, voelt uiterst rauw aan maar dat is slechts façade. Binnenin is ze opvallend breekbaar. Het grote verschil met Prison Break is dat High Security opgebouwd is vanuit het standpunt van de bewakers.

Een van hen is Wojda Aleks. Vanuit Polen trok hij naar het Land van de Vrijheid om uiteindelijk te belanden in de Oregon State Prison, weliswaar aan de goede kant van het hek. Al vlug is Wojda mentaal gevangen door de beklemmende sfeer, de intriges en de collega-bewakers. De situatie binnenin wordt helemaal gespannen als enkele beruchte clanleiders onverwachts vermoord worden. De bewakers tasten in het duister en het hele wespennest roert zich. De directrice kan niet anders dan de FBI erbij te halen.

High Security is een reeks die doelbewust alle genreclichés opzoekt. Maar dit stoort allesbehalve. Het eerste afgeronde tweeluik zit immers ondanks een wat te Hollywoodiaans einde, heel aardig in elkaar. Joël Callède die we ook al kenden van de betere thrillerstrips (de trilogie Halloween bijvoorbeeld), toont hier nogmaals aan dat je met vlotte dialogen de lezer bij zijn nekvel kan grijpen. Bovendien dweept de Belgische tekenaar Gihef met Quentin Tarantino — ze zijn zelfs op dezelfde dag jarig. Het hoeft dus niet te verwonderen dat zijn tekeningen flink wat verwijzingen naar films bevatten. Zo herkenden we leuke cameo's van Robert Duvall of de John Goodman uit The Big Lebowsky. Helaas hebben we hiermee het beste wel gehad. Bovenal is Gihef een matige tekenaar. Verkrampte houdingen, enkele banale gerecycleerde uitvergrotingen van eerder gemaakte tekeningen, foute proporties,... Neen, het doet de zorgvuldig opgebouwde spanning geen goed.

Na de recente, geslaagde introducties van Orbital en Pema Ling in de prestigieuze Spotlight-collectie, is dit dus een grafische misser. Nergens haalt de strip de hoge verwachtingsstandaard van zijn illustere voorgangers, maar dat neemt niet weg dat we ons met dit tweeluik een klein uurtje pretentieloos geamuseerd hebben. En dat is ook al heel wat.