De volgende worp in de eindeloze rij aan verkoopsmastodonten die men in nieuwe jasjes steekt, is Op Zoek naar de Tijdvogel geworden. De titel mag dan brandend actueel lijken (wij zijn alvast altijd op zoek naar tijd en onze vrouw.... euh... ook), de reeks zelf is een gouwe ouwe, een absolute fantasyklassieker uit de eerste helft van de jaren 1980. Terecht mag gesteld worden dat het de moeder was van heleboel nazaten waarmee Farao's en andere Talenten toentertijd de Nederlandstalige markt overspoelden en die we nu allemaal vergeten zijn. Enkel de avonturen van Mara, Bolster, Hermelijn en Donselaar, de protagonisten van deze zoektocht, bleven velen bij en daar zijn goeie redenen voor.

Enerzijds is er het fantastische tekenwerk van de toen nog beginnende Régis Loisel, de man voor wie het woord magnum opus al verscheidene keren werd heruitgevonden. Daarnaast is er de wonderlijke wereld van Akbar, een universum met zijn eigen fauna en flora, ideeën waar ook Arleston later uit zou putten voor zijn wereld van Troy. Maar het strafste zijn de personages, waarschijnlijk voor een groot deel de verdienste van Serge Le Tendre, die nadien enkel nog met Chinaman (en misschien in mindere mate met Uit Liefde voor de Kunst) erin slaagde om zijn kunstje over te doen. De ruwe Bolster, met zijn blanke pit, de naïeve en impulsieve Hermelijn, de Jager... letterlijk figuren van papier, maar ook figuren met een hart waarmee ze het jouwe haast onmerkbaar veroveren.

Het was dus met recht en reden dat Dargaud het canon (de vier basisverhalen, helaas zonder de oerversie in zwart-wit) in een knap kleedje bundelde en voor de gelegenheid de eerste twee albums liet herinkleuren. Zeer lekker, maar een echt feestmaal zou het zijn als er ook achtergronddossiergewijs wat meer gekookt was geweest. We hopen dan ook stilletjes dat die voor een nabije toekomst voorzien zijn voor een aantal andere reeksen die iets minder vlot en gangbaar te verkrijgen zijn dan wat men de laatste jaren gebundeld en in elkaar 'geboxt' heeft.